‘Je bent alleen bezig met die ene ver weg’

[Cobra4]

'Je bent alleen bezig met die ene ver weg'
Door OLOF VAN JOOLEN

TILBURG - Toen de zoon van Nicole Bouwmeester (45) naar Uruzgan ging, ontdekte ze dat een uitzending voor de thuisblijvers bijna net zo zwaar is. Omdat een groot deel van haar omgeving dit niet besefte, schreef ze haar emoties van zich af in een dagboek. Het ligt deze week in de winkel.

'Ze hebben er toch zelf voor gekozen?' Minstens één keer per dag hoorde Nicole Bouwmeester uit Tilburg dit zinnetje wanneer ze vertelde dat haar zoon Bob in Afghanistan zat en dat ze zich zorgen maakte. Gek werd ze ervan. Dat mensen zoiets konden zeggen terwijl ook toen al mensen sneuvelden, net als afgelopen zondag soldaat Jos ten Brinke. Jongens net zo oud als haar oudste zoon (toen 21). Haar vaste antwoord was dat Bob - een pseudoniem omdat hij wars van aandacht is - er inderdaad voor had gekozen. Maar haar man en drie andere kinderen niet.

,,Ik wilde geen medelijden, maar een beetje begrip zou fijn zijn,'' vertelt ze twee jaar na Bobs uitzending. ,,Dat onbegrip was voor mij een van de redenen om het dagboek dat ik toch al aan het schrijven was uit te geven. Als je ervan uitgaat dat iedere militair zeker tien mensen heeft die dicht bij hem staan, zijn er nu al 70.000 mensen die met een uitzending te maken hebben gehad. Ik vind dat die mensen meer erkenning verdienen.''

Een missie naar Uruzgan begint voor een militair maanden voordat hij in Eindhoven op het vliegtuig stapt. In Bobs geval wisten hij en zijn familie al negen maanden wanneer het zover zou zijn. Tijdens die periode bouwt de spanning zich thuis op. Wanneer de infanterist eenmaal weg is, wordt de druk alleen nog maar hoger. ,,Ons leven bestond alleen nog uit slapen, werken en daarna snel naar huis om de computer aan te zetten zodat we online zouden zijn wanneer Bob kon msn'en. Ik sleepte de laptop achter me aan van de woonkamer naar de keuken wanneer ik ging koken. Daarna stond hij op tafel,'' herinnert de soldatenmoeder zich.

,,Je hebt een gezin met vier kinderen, maar je bent alleen bezig met de veiligheid van die ene die ver van je vandaan is. Ik maakte me daar zo druk over dat ik niet doorhad dat het met de anderen niet lekker ging. Met mijn jongste dochter was geen land meer te bezeilen. Je voelt je een slechte moeder wanneer zoiets onder je ogen gebeurt zonder dat je het doorhebt. Tegelijkertijd is het niet raar dat kinderen zo reageren. Ze voelen dat er iets aan de hand is en zien natuurlijk ook wat daar allemaal gebeurt.''

Bobs zusje Yentl van 7 jaar kreeg uiteindelijk hulp van Defensie. Een lieve mail van haar grote broer deed ook wonderen. Het gaat nu weer goed met haar. Net als met Bob zelf. Hij kwam zonder fysieke of geestelijke littekens terug. Vooral dat laatste was een pak van zijn moeders hart. Ze maakte zich grote zorgen over trauma's die haar oudste zou kunnen oplopen.

,,Gelukkig is dat niet gebeurd. Ik merkte wel dat hij was veranderd. Bob is volwassener geworden. In het begin moesten we echt weer aan elkaar wennen. Hij was in Afghanistan mister regelmaat geworden,'' glimlacht de Brabantse. ,,Om half vijf moest er worden gegeten. Alleen gaat het hier niet zo. De ene keer is het half vijf, maar een dag later kan het zes uur worden. Hij moest aan chaos wennen. Ik merkte ook dat hij een tijd veel scherper was. Liep-ie hier de deur uit en zag hij een paar mensen staan. Keek hij plotseling heel snel heen en weer. Ik wist toen dat hij de situatie in zich opnam. Het heeft een tijd geduurd voordat Bob weer gewoon naar zijn auto slofte.''

Toen Nicole Bouwmeester het boek schreef, stond haar zoon op de rol voor nog een keer Uruzgan in 2008. De uitzenddatum schoof door naar 2009. Inmiddels lijkt het erop dat Bob niet meer hoeft, omdat hij in de herfst begint met een opleiding van vier jaar tot medisch verzorger. Zijn moeder dacht helemaal uit de zorgen te zijn, tot ze hoorde dat verzorgers meegaan op patrouille. Bovendien heeft Bob nu een vriendin die bij Defensie werkt. Ze gaat volgend jaar op uitzending.

Daarmee wordt de militair zelf thuisfront, compleet met alle zorgen. Bob heeft zijn moeder al laten weten dat het voor hem anders zal zijn. Hij weet hoe het in Uruzgan gaat. Zijn moeder heeft zo haar twijfels. In elk geval kan Bob zich voorbereiden door het dagboek van zijn moeder te lezen. ,,Hij heeft me beloofd dat hij het gaat doen,'' reageert de schrijfster. ,,Dat is bijzonder, want Bob is niet zo'n lezer. Pinkeltje was zijn laatste boek.''

bron: www.ad.nl