Spanning(en) rond Iran

[VandeWiel]

Washington Post columnist David Ignatius created a tempest last week when he reported U.S. Defense Secretary Leon Panetta's prediction that Israel will attack Iran and its nuclear complex "in April, May or June." Ignatius's column was as startling as it was exasperating. When the sitting U.S. defense secretary — presumably privy to facts not generally available to the public — makes such a prediction, observers have good reasons to pay attention. On the other hand, the international community has been openly dealing with the Iranian nuclear issue for nearly a decade, with similar crescendos of anticipation having occurred before, all to no effect. Why would this time be different?

Further, an Israeli air campaign against Iran would seem like an amazingly reckless act. And an unnecessary one, too, since international sanctions against Iran's banks and oil market are just now tightening dramatically.

Yet from Israel's point of view, time really has run out. The sanctions have come too late. And when Israeli policymakers consider their advantages and all of the alternatives available, an air campaign, while both regrettable and risky, is not reckless.

Here's why:

1. Time pressure

In his column, Ignatius mentioned this spring as the likely deadline for an Israeli strike. Why so soon? After all, the Iranian program is still under the supervision of IAEA inspectors and Iran has not made any moves to "break out" toward the production of bomb-grade highly enriched uranium.

But as a new report from the Bipartisan Policy Center discusses, Iran's uranium enrichment effort continues to advance, even after the Stuxnet computer attack and the assassination of several of its nuclear scientists. According to the report, Iran seems to be successfully installing advanced, high-efficiency uranium-enrichment centrifuges, which foreshadows a significant increase in enrichment capacity and output in the near future. More ominously from Israel's perspective, Iran is now installing centrifuge cascades into the Fordow mountain site near Qom, a bunker that is too deep for Israeli bombs to penetrate.

On-site IAEA inspectors are currently monitoring Iran's nuclear fuel production and would report any diversions to military use. As Tehran undoubtedly assumes, such a "breakout" (tossing out the inspectors and quickly enriching to the bomb-grade level) would be a casus belli, with air strikes from Israel likely to soon follow. Israeli leaders may have concluded that Iran could break out with impunity after the Fordow site is operational and the enrichment effort has produced enough low-enriched uranium feedstock for several bombs. According to the Bipartisan Center report, Iran will be in this position later this year. According to the New York Times, U.S. and Israeli officials differ over their calculations of when Iran will have crossed into a "zone of immunity." Given their more precarious position, it is understandable that Israeli policymakers are adopting a more conservative assessment.

2. Alternatives to military action now fall short

Israeli leaders undoubtedly understand that starting a war is risky. There should be convincing reasons for discarding the non-military alternatives.

The international sanctions effort against Iran's banking system and oil industry are inflicting damage on the country's economy and seem to be delivering political punishment to the regime. But they have not slowed the nuclear program, nor are they likely to have any effect on the timeline described above. And as long as Russia, China, India, and others continue to support Iran economically and politically, the sanctions regime is unlikely to be harsh enough to change Israel's calculation of the risks, at least within a meaningful time frame.

Why can't Israel's secret but widely assumed nuclear arsenal deter an Iranian nuclear strike? Israel's territory and population are so small that even one nuclear blast would be devastating. Israel would very much like to possess a survivable and stabilizing second-strike retaliatory capability. During the Cold War, the United States and the Soviet Union achieved this mainly with their ballistic missile submarine fleets, which were always on patrol and held each others' cities at risk. Israel does not have large numbers of submarines or any nuclear-powered subs capable of long submerged patrols. Nor can it be confident that its policymakers or command-and-control systems would survive an Iranian nuclear first strike.

Even if Iran sought a nuclear weapons capability solely to establish its own defensive deterrent, the outcome would be gross instability in the region, very likely leading to one side or the other attempting a preemptive attack (the Iranian government denies that its nuclear program has a military purpose). Very short missile flight times, fragile early-warning and command systems, and no survivable second-strike forces would lead to a hair-trigger "use it or lose it" dynamic. An Israeli attack now on Iran's nuclear program would be an attempt to prevent this situation from occurring.

3. The benefits of escalation

A strike on Iran's nuclear complex would be at the outer boundary of the Israeli Air Force's capabilities. The important targets in Iran are near the maximum range of Israel's fighter-bombers. The fact that Iraq's airspace, on the direct line between Israel and Iran, is for now undefended is one more reason why Israel's leaders would want to strike sooner rather than later. Israel's small inventory of bunker-buster bombs may damage the underground uranium enrichment plant at Natanz, but they will likely have no effect on the Fordow mountain complex. Iran has undoubtedly dispersed and hidden many other nuclear facilities. An Israeli strike is thus likely to have only a limited and temporary effect on Iran's nuclear program.

If so, why bother, especially when such a strike risks sparking a wider war? Israel's leaders may actually prefer a wider escalating conflict, especially before Iran becomes a nuclear weapons state. Under this theory, Israel would take the first shot with a narrowly tailored attack on Iran's nuclear facilities. Paradoxically, Israel's leaders might then prefer Iranian retaliation, which would then give Israel the justification for broader strikes against Iran's oil industry, power grid, and communication systems. Even better if Iran were to block the Strait of Hormuz or attack U.S. forces in the region, which would bring U.S. Central Command into the war and result in even more punishment for Iran. Israel's leaders may believe that they enjoy "escalation dominance," meaning that the more the war escalates, the worse the consequences for Iran compared to Israel. Israel raided Iraq's nuclear program in 1981 and Syria's in 2007. Neither Saddam Hussein nor Bashar al-Assad opted to retaliate, very likely because both knew that Israel, with its air power, possessed escalation dominance. Israel's leaders have good reason to assume that Iran's leaders will reach the same conclusion.

What about the rockets possessed by Hezbollah and Hamas, Iran's proxies north and south of Israel's population centers? Israel's leaders may believe that they are much better prepared to respond to these threats than they were in 2006, when the Israeli army struggled against Hezbollah. There is no guarantee that Hezbollah and Hamas will follow orders from Tehran to attack — they understand the punishment the reformed Israeli army would inflict. Hezbollah may now have an excellent reason to exercise caution. Should the Assad regime in Damascus collapse, Hezbollah would likely lose its most important protector and could soon find itself cut off and surrounded by enemies. It would thus be a particularly bad time for Hezbollah to invite an Israeli ground assault into southern Lebanon.

4. Managing the endgame

An Israeli raid on Iran's nuclear complex would probably not lead to the permanent collapse of the program. Iran could dig out the entrances to the Fordow site and establish new covert research and production facilities elsewhere, perhaps in bunkers dug under residential areas. Israel inflicted a major setback on Iraq's program when it destroyed the unfinished Osirak reactor in 1981. Even so, Saddam Hussein covertly restarted the program. Israel should expect the same persistence from Iran.

So is there any favorable end-state for Israel? Israeli leaders may envision a long term war of attrition against Iran's program, hoping to slow its progress to a crawl while waiting for regime change in Tehran. Through sporadic follow-up strikes against nuclear targets, Israel would attempt to demoralize the industry's workforce, disrupt its operations, and greatly increase the costs of the program. Israeli leaders might hope that their attrition tactics, delivered through occasional air strikes, would bog down the nuclear program while international sanctions weaken the civilian economy and reduce political support for the regime. The stable and favorable outcome for Israel would be either Tehran's abandonment of its nuclear program or an internal rebellion against the regime. Israel would be counting more on hope rather than a convincing set of actions to achieve these outcomes. But the imperative now for Israel is to halt the program, especially since no one else is under the same time pressure they are.

Israel should expect Tehran to mount a vigorous defense. Iran would attempt to acquire modern air defense systems from Russia or China. It would attempt to rally international support against Israeli aggression and get its international sanctions lifted and imposed on Israel instead. An Israeli assault on Iran would disrupt oil and financial markets with harmful consequences for the global economy. Israel would take the blame, with adverse political and economic consequences to follow.

But none of these consequences are likely enough to dissuade Israel from attacking. A nuclear capability is a red line that Israel has twice prevented its opponents from crossing. Iran won't get across the line either. Just as happened in 1981 and 2007, Israel's leaders have good reasons to conclude that its possession of escalation dominance will minimize the worst concerns about retaliation. Perhaps most importantly, Israel is under the greatest time pressure, which is why it will have to go it alone and start what will be a long and nerve-wracking war.


http://www.foreignpolicy.com/articles/2012/02/10/the_ticking_clock

[Cigarz]

Volgens mij staat die Ahmadinnedinges ook bij Shell op de loonlijst: iedere keer dat die mafkees z'n bek open trekt, stijgt de benzineprijs... 

http://www.nu.nl/economie/2732234/benzineprijs-bereikt-nieuw-record.html

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Financiële analisten zijn blind voor internationale onrust

Rob de Wijk − 10/02/12, 14:51

opinie Terwijl financiële analisten gematigd optimistisch zijn over 2012, worden deskundigen op het gebied van de internationale betrekkingen steeds somberder. Kijk naar het Midden-Oosten, waar zich een nieuwe dynamiek aftekent.
Door de Arabische opstanden verdwijnen pro-westerse regeringen. Landen transformeren zich van autocratieën naar iets onbekends waarin in ieder geval fundamentalistische bewegingen een kans krijgen. Het eerste zichtbare gevolg is dat Israël zijn belangrijke gedoogpartner Egypte is kwijtgeraakt. Ook het economisch snel groeiende Turkije verwijdert zich van Israël. Israël raakt geïsoleerd, ook al omdat de westerse macht tanende is.

De effecten daarvan zijn ook al zichtbaar. Enkele jaren geleden zouden Rusland en China zich in de Veiligheidsraad over Syrië van stemming hebben onthouden. Nu vetoën ze de door het Westen gewenste sancties. Beide landen hebben een strikte opvatting over soevereiniteit en niet-inmenging. Nu Europa en Amerika met name China nodig hebben voor economische reddingsoperaties kunnen zij eindelijk dwarsliggen.

Als president Assad uiteindelijk valt, verdwijnt Syrië als bruggehoofd voor Iraanse terroristische activiteiten. Dat lijkt gunstig, maar Hezbollah zal ongetwijfeld ergens anders zijn hoofdkwartier weer opslaan. Daardoor ontstaat elders weer instabiliteit.

De stabiliteit wordt er in de regio ook niet beter op sinds Iran zijn atoomprogramma doorzet en het Westen hardere sancties afkondigt. Iran dreigt met een verschrikkelijke vergelding en afsluiting van de Straat van Hormoez. Defensieminister Hillen zou daarom al gepolst zijn om mijnenvegers naar het gebied te sturen.

Maar het meest bedreigend is de mogelijke aanval op Iran. De Amerikaanse minister van defensie Panetta meldde dat Israël binnen enkele maanden aanvalt, wat president Obama weer ontkende. Maar in Israel gonst het al maanden van de geruchten dat een aanval ophanden is. Ook sommige serieuze opinieleiders dringen nu op een aanval aan.

In het laatste nummer van Foreign Affairs stelde een voormalig adviseur van het Pentagon, Matthew Kroening, dat de tijd rijp is. Want een nucleair Iran zou een permanente dreiging voor Israël en Amerika zijn. Een nucleair Iran zou een kernwapenoorlog met Israël dichterbij brengen. En een nucleair Iran zou Amerika effectief kunnen afschrikken om welke actie dan ook in de Golf te ondernemen.

Hij geeft toe dat de Iraniërs niet gek zijn en maatregelen hebben genomen om de gevolgen van zo'n aanval te beperken. Maar, zo is zijn redenering, landen die in het verleden zijn aangevallen zoals Irak en Syrië, bleken hun atoomprogramma's daarna te staken.

Ik heb grote moeite met dit soort redeneringen. Na de Koude Oorlog heeft het Westen interventies uitgevoerd in landen als Kosovo, Irak, Afghanistan en Libië. Iedere keer bleken inschattingen over de duur, het aantal slachtoffers en het beoogde effect te optimistisch.

De oorlogsretoriek van alle partijen en de dynamiek die door de Arabische lente is ontstaan, doen echter vrezen dat we op een confrontatie met Iran afstevenen. Alleen al de dreiging ervan zal de olieprijs tot ongekende hoogte opstuwen, het vertrouwen in economisch herstel ondermijnen en daarom de eurocrisis verergeren. Alstublieft economen, kijk eens wat verder dan die mooie modellen van u.

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3171282/2012/02/10/Financiele-analisten-zijn-blind-voor-internationale-onrust.dhtml

[VandeWiel]

Foreign Press Rents Tel Aviv Rooftops to Cover Iran War

http://www.infowars.com/foreign-press-rents-tel-aviv-rooftops-to-cover-iran-war/

Nu is Alex Jones (en zijn infowars) een absolute right wing lunatic, de mensen die ik ken bij de pers hebben over het algemeen een zeer groot aantal lijntjes naar goede bronnen voor wat er werkelijk op de achtergrond gebeurt. Als de pers daadwerkelijk stoeltjes op de eerste rij aan het inkopen is... dan verhoogt dat wat mij betreft de kansen op zijn minst aanzienlijk. 

[VandeWiel]

Foreign Press Rents Tel Aviv Rooftops to Cover Iran War


You remember the descriptions of the First Battle of Bull Run when all of Washington's high society rode out in their fine carriages and horses to picnic under the shady trees and watch their Union boys send the Yankees packing?

Did they get the shock of their lives when the Rebel musket balls whizzed over their heads and the Union soldiers ran for their lives from the field? Or similarly, the Israelis in southern Israel who took lawn chairs out to watch the IDF smash Gaza to smithereens in 2009? Here's a picture of another group of expectant, thrilled Israelis watching the action.

That's what the foreign press corps appears to be doing now in Tel Aviv in preparation for an attack on Iran. They're renting the right to put film crews and reporters on the city's rooftops (Hebrew) during the upcoming war in order to cover the anticipated Iranian counterattack. That way they can get great photo ops and pictures of missiles wreaking havoc on the city. What a story! What a feast for the eyes! Other news organizations like CBS, Fox News, and NBC are sending their senior producers to Israel to scope out the place in case they have to send in the big boys–the news anchors and senior correspondents (especially since no one can report from Teheran!).

We can't wait! I don't know why I should have to point out that this is irony. But there are some right-wingers who have neither a sense of irony nor humor. So it's for them I guess.


http://www.infowars.com/foreign-press-rents-tel-aviv-rooftops-to-cover-iran-war/

[Jah]

Het komt vaak neer op, wie haat je nu het meest, de eigen regime of de VS/Israel ?. Ik denk dat de laatste twee het afleggen tegen het regime.

Dan weet je totaal niet waar je het over hebt. De Iraniers geven hun 'regime' de schuld van de economische malaise en haat tegenover de VS is niet zo groot als men denkt. De Iraniers zijn van alle bevolkingen in het Midden-Oosten het meest Amerika-gezind.

Dit was het geval onder de Iraanse jeugd en is behoorlijk bekoeld sinds er een kans is op militair ingrijpen.

Oh, heb je daar een bron van? Pertinente onzin.

Kijk maar eens over een tijdje wat er gebeurt als een aanval echt dichtbij komt. Demonstraties voor de regering en tegen het Westen.

Door het regime geregisseerd en is slechts een klein deel van de bevolking. De meesten zien het regime liever vandaag nog vallen.

[Ros]

Kan zijn, maar ik vraag me dan toch of wat jij als eventuele oplossing in deze kwestie ziet? Dan maar niets doen en een nucleair despotisch Iran accepteren,

Wat mij betreft wel. Wij accepteren het ook dat Israel over deze wapens beschikt. Ik weet wel dat deze het niet toegeeft maar ook niet ontkend. 90% dat Israel ze wel heeft....

met geweld een (tijdelijk?) einde aan de nucleaire ambities van Iran maken?

Nee, beslist niet. Een dergelijke actie kan zich niet beperken tot een paar bombardementen en dat was het dan. Het Iraanse Defensie apparaat zal ook de nodige klappen moeten krijgen om te zorgen dat zij niet terug kunnen slaan. Want dat zal Iran doen, hoe dan ook. Wereldwijd  de War on Terror naar een nog hogere niveau tillen met alle kosten die daar bij komen kijken.  Militair ingrijpen tegen Iran gaat tot meer ellende leiden dan wij met z'n allen kunnen bedenken.

Nog meer handel met hen drijven?

Als wij willen blijven rijden en onze economie op peil willen houden en het vertikken om alternatieven (verder) te ontwikkelen.

[Ros]

Het komt vaak neer op, wie haat je nu het meest, de eigen regime of de VS/Israel ?. Ik denk dat de laatste twee het afleggen tegen het regime.

Dan weet je totaal niet waar je het over hebt. De Iraniers geven hun 'regime' de schuld van de economische malaise en haat tegenover de VS is niet zo groot als men denkt. De Iraniers zijn van alle bevolkingen in het Midden-Oosten het meest Amerika-gezind.

Dit was het geval onder de Iraanse jeugd en is behoorlijk bekoeld sinds er een kans is op militair ingrijpen. De jeugd is veel landen in het Midden Oosten zijn pro-westers. Dit heeft veel te maken met de vrijheid op het gebied van internet, mode en muziek die zij in eigen land vaak niet hebben. En het ook niet bekend zijn met hoe het er in het Westen echt aan toe gaat.

Er is al gesuggereerd dat het patriotisme onder de jeugd wel eens zou kunnen groeien als het zo ver komt.

Kijk maar eens over een tijdje wat er gebeurt als een aanval echt dichtbij komt. Demonstraties voor de regering en tegen het Westen.

[Oorlogsvis]

Hier begrijp ik helemaal niets van, Oman is toch een bondgenoot van het westen?  De SAS traint daar ook continue het hele jaar door.

Als je tussen de regels / Iraanse propaganda door leest zie je dat het onder andere om SAR activiteiten gaat. Verder het vergroten van de communicatie tussen de twee landen. Dit is niets meer dan wat de VS zelf ook wil om ongelukken te voorkomen. Maar voor Iran is het natuurlijk een perfect propaganda momentje. Vooralsnog hecht ik er niet zo veel waarde aan.

Ha, zodoende, de Sultan van Oman is ook een bondgenoot van het Westen begreep er al niets van.

[VandeWiel]

Hier begrijp ik helemaal niets van, Oman is toch een bondgenoot van het westen?  De SAS traint daar ook continue het hele jaar door.

Als je tussen de regels / Iraanse propaganda door leest zie je dat het onder andere om SAR activiteiten gaat. Verder het vergroten van de communicatie tussen de twee landen. Dit is niets meer dan wat de VS zelf ook wil om ongelukken te voorkomen. Maar voor Iran is het natuurlijk een perfect propaganda momentje. Vooralsnog hecht ik er niet zo veel waarde aan.

[Oorlogsvis]

En dan dit?

Oman to help Iran to close Strait of Hormuz

Baku, Fineko/abc.az. Iran's threats to cut off the Strait of Hormuz have almost become a reality.

Naval Forces of Iran and Oman signed an agreement on cooperation to ensure peace and stability in the region.

Iran controls the north, and Oman - south of the strait. In accordance with the agreement Oman has become actually the first ally of Iran among the Arab Gulf countries.

http://abc.az/eng/news_08_02_2012_62141.html

Hier begrijp ik helemaal niets van, Oman is toch een bondgenoot van het westen?  De SAS traint daar ook continue het hele jaar door.

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Kan zijn, maar ik vraag me dan toch of wat jij als eventuele oplossing in deze kwestie ziet? Dan maar niets doen en een nucleair despotisch Iran accepteren, met geweld een (tijdelijk?) einde aan de nucleaire ambities van Iran maken? De anti-regeringskrachten in Iran proberen (dramatisch) te versterken? Nog meer handel met hen drijven?

Het is een gecompliceerde kwestie dat is zeker en alle scenario's lijken negatieve "bijwerkingen" te hebben.

Ik denk dat niets doen voor de Israeli simpelweg geen optie is.

[Mourning]

Maar liefst twee berichten die aangeven dat de sancties werkelijk op gang beginnen te komen. Iran lijkt steeds meer moeite te krijgen voedsel in het buitenland te kopen. Dat zal hoe dan ook tot verzwakking van het regime leiden

Bevolking en regime zullen waarschijnlijk dichter bij elkaar komen. Een gemeenschappelijke vijand....de VS. En haal daar nog Israel bij als mede schuldige voor de voedsel tekorten. Dat dit een strijd is tegen de Islam zal nog meer medestanders opleveren.

Met deze boycotten pakken wij onszelf meer als Iran...........

Kan zijn, maar ik vraag me dan toch of wat jij als eventuele oplossing in deze kwestie ziet? Dan maar niets doen en een nucleair despotisch Iran accepteren, met geweld een (tijdelijk?) einde aan de nucleaire ambities van Iran maken? De anti-regeringskrachten in Iran proberen (dramatisch) te versterken? Nog meer handel met hen drijven?

Het is een gecompliceerde kwestie dat is zeker en alle scenario's lijken negatieve "bijwerkingen" te hebben.

[Jah]

Het komt vaak neer op, wie haat je nu het meest, de eigen regime of de VS/Israel ?. Ik denk dat de laatste twee het afleggen tegen het regime.

Dan weet je totaal niet waar je het over hebt. De Iraniers geven hun 'regime' de schuld van de economische malaise en haat tegenover de VS is niet zo groot als men denkt. De Iraniers zijn van alle bevolkingen in het Midden-Oosten het meest Amerika-gezind.

[Jah]

En dan dit?

Oman to help Iran to close Strait of Hormuz

Baku, Fineko/abc.az. Iran's threats to cut off the Strait of Hormuz have almost become a reality.

Naval Forces of Iran and Oman signed an agreement on cooperation to ensure peace and stability in the region.

Iran controls the north, and Oman - south of the strait. In accordance with the agreement Oman has become actually the first ally of Iran among the Arab Gulf countries.

http://abc.az/eng/news_08_02_2012_62141.html

Bron is Azerbijaans en die lijken het weer over genomen te hebben van ISNA, de Iraanse studenten media en IRNA. Kan beiden niet als betrouwbaar bestempelen en de propaganda waarde lijkt nogal hoog. Andere berichten geven aan dat Oman bereid is de weggevallen productie van Iran over te nemen bij een embargo. Dat klinkt niet bepaald coöperatief richting Iran. 

Samenwerking tussen de twee landen lijkt me niet meer dan normaal gezien de gemeenschappelijke grenzen. De mogelijke gezamenlijke oefening noem ik maar even dagdromen van Iran totdat het werkelijk plaats vindt. Misschien kan Oman zo de communicatie met Iran verbeteren en als intermediair dienen tussen de VS en Iran nu er blijkbaar geen directe communicatie tussen de twee is.

Iran en Oman hebben bijna altijd wel redelijke goede relaties met elkaar gehad. Niet zo heel lang gelden, ten tijde van de sjah, hielp Iran Oman nog met het neerslaan van een opstand in het land waarbij duizenden Iraanse soldaten met de Omani's meevochten tegen de rebellen. Hoog aantal (paar honderd) slachtoffers aan Iraanse kant. Het koningshuis van Oman bestaat dus eigenlijk enkel dankzij Iraanse hulp nog. Ze staan nog bij ze in het krijgt dus. Maar goed, of ze echt meehelpen de straat afsluiten? Ik denk het niet.