Spanningen tussen Turkije en Israël

[Ace1]

De Turkse Marine bestaat nagenoeg alleen uit schepen van Duitse makelij en ze hebben inmiddels een grotere marine dan Duitsland... De Duitsers hebben 4 subs en de Turken 14...

VandeWiel  jou bewering is niet waar, de Turkse Marine  heeft ook schepen  van Amerikaanse makelij.

http://en.wikipedia.org/wiki/G_class_frigate

http://www.defencetalk.com/pictures/g3808-tepe-class-knox-turkey.html

[Elzenga]

Israeli captain shares experience in 2010 Turkish flotilla crisis

Weer zo'n slap propaganda-verhaal...tenenkrommend!!...zo vol feitelijke onjuistheden en onwaarschijnlijkheden (alsof de Israëlische troepen die betrokken waren een stelletje sukkels waren die niets wisten en naïef alle goeds verwachtte van het konvooi) dat ik niet eens de moeite doe het te fileren.

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Israeli captain shares experience in 2010 Turkish flotilla crisis

By ARLENE FINE
Senior Staff Reporter

Published: Friday, September 23, 2011 1:08 AM EDT

Capt. Shimon is on board when it comes to the Israeli Defense Forces (IDF) and Birthright Israel. This was apparent when the IDF naval officer spoke to Fuchs Mizrachi School students and community members last week on behalf of Birthright, an Israeli trip program for Jewish young adults.

Shimon, 26 (whose last name isn't disclosed due to security concerns), had his military mettle tested in May 2010. He was stationed on an IDF lead ship along the Gaza coast when armed radicals aboard the Turkish ship Mavi Marmara attacked Israeli soldiers who had boarded the vessel in peace.

The Mavi Marmara was part of a 10-vessel flotilla, ostensibly en route to bring humanitarian aid to Palestinians in Gaza. The flotilla was organized by the Turkish organization IHH, a radical Islamic, anti-Western group with ties to Hamas.

Despite repeated warnings by the Israeli navy not to attempt to violate its legal blockade of Gaza, the Turkish flotilla continued. IDF commandos rappelled onto the ship's deck from hovering helicopters to stop its movement.

"When the first Israeli soldiers landed on board the Mavi Marmari, 50 militant terrorists jumped them and attacked them with metal rods, knives, swords, chain saws and axes," said Shimon. "Our navy had come to meet the flotilla prepared for a peaceful protest and were not in an attack mode."

Within seconds of the original attack, Shimon and his naval crew sprang into action, and "our commandos were ordered to fight back," he said. During the tense, 45-minute crisis, Shimon worked side-by-side with his admiral on the logistics of the operation and the maneuvering of the 20 Israeli ships that quickly circled the Turkish flotilla.

During the melee, three Israeli soldiers were taken hostage aboard the Mavi Marmara. Two of those soldiers jumped overboard and were then rescued by IDF boats. The third soldier, however, was too badly injured to move. Later, additional IDF forces rescued him.

"We did not want another Gilad Shalit situation with more Israeli soldiers held hostage," said Shimon, referring to the Israeli soldier who has been held captive by Hamas for five years. "All IDF soldiers appreciate the value of each soldier's life, and we were determined to free those soldiers."

Unknown to the IDF, the Mavi Marmara was equipped with a sophisticated media center containing satellite TVs, long-distance radios, cameras and speakers. When the crisis ended, instant media coverage initiated by the Turkish militants spread around the world.

"Their skewed footage showed Israelis initiating an attack on a ship claimed to be on a humanitarian mission," said Shimon. "In truth, armed terrorists were clearly on a mission of provocation."



Since Gaza does not have a port, the ship never intended to disembark and bring its cargo there, Shimon added. "When the IDF navy repeatedly cabled the flotilla to bring their cargo to nearby Ashdod, where it could be examined and then distributed to Gaza residents, this request was refused by the Turkish commanders. Their intent was not to assist the people of Gaza."

After the Israelis had seized the entire flotilla, they discovered only three small boxes of expired medical supplies and a broken, used children's swing set. When this cargo was eventually delivered to Gaza, the officials there didn't even want it and refused the whole delivery.

Several months ago Turkish militants tried to send another flotilla to Gaza, but Greek officials intervened. "Greece is a good ally of Israel and would not let that flotilla leave port because they realized the goal was terrorism," said Shimon.

Shimon, who was named outstanding officer of 2010 by the commander of the Israel navy, is the son of a career diplomat. He credits his parents, now both teachers, for his humanity and a sense of responsibility. He also praises the IDF and the soldiers under his command.

As a member of the IDF, Shimon cannot offer his political views, but he is concerned about the social and political turbulence in the Middle East. "Our goal is to maintain stability and pluralism within Israeli society," he said. "With regimes around us rapidly deteriorating, we must be vigilant. I'm Israeli, so I'm optimistic, but I realize we have a rough road ahead of us."

The pride Shimon feels for Birthright Israel is apparent in the Birthright Israel pin on his lapel next to his military medals. In February 2007 when he was a petty officer, he accompanied a Birthright trip throughout Israel for seven days.

Shimon's experience allowed him "to feel the warmth and respect of Americans, and I was inspired by this experience," he said.

Whenever other specially selected soldiers in his unit come back from escorting a Birthright program, he encourages them to share their experiences. "They always express the gratitude and appreciation for the IDF they receive from these Jewish young adults," he said.

The Tel Aviv resident is on leave from the navy and preparing to study full time for his MBA in business and public policy in the U.S.

http://www.clevelandjewishnews.com/articles/2011/09/23/news/local/doc4e7b91e81075d433259529.txt

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Arab Spring, Turkish Harvest – Analysis


Written by: FPIF
September 23, 2011

By Richard Javad Heydarian

After consolidating its domestic political position with an impressive third straight victoryin the 2011 parliamentary elections, the Justice and Development Party (AKP) is poised to cement Turkey's status as the prime indigenous power in the Middle East. As mass protests rock most of the region, including Israel, Turkey is increasingly holding itself up as an example of economic dynamism and democratic stability.The Arab Spring's greatest beneficiary is neither Iran nor the United States nor Israel. Thanks to its creative foreign policy, burnished international image, and assertive political rhetoric, Turkey is arguably the biggest winner coming out of the Arab uprisings.


Turkey

Turkey is not only a source of ideational inspiration for Arab revolts, but it is also becoming a concrete source of political support and socio-economic assistance. The United States and its European allies should acknowledge this as an encouraging sign of an emerging post-American order in the Middle East. After all, Turkey is proving to be both a responsible and effective status-quo power.

Foreign Policy Genius

The greatest asset of Turkish foreign policy is its flexibility and consistency of message. Beneath this elaborate policy architecture, Ankara benefits from a very deep and incisive understanding of regional politics.

Turkey is known for its quasi-mercantilist foreign economic policy, using its positive political relations as a springboard for expanding its export-and-investment markets in the region. Turkey is also credited for having the region's best private sector and most diversified economy. No wonder, then, that Turkish companies – with tacit and pro-active state support – have deepened their market penetration across the Middle East.

Yet, despite growing economic relations with Arab autocrats in the region, Ankara judiciously and meticulously re-calibrated its political approach once mass protests electrified theArab street from Benghazi to Cairo. Among all major powers, regional and international, Turkey stands out for its ability to develop a coherent and nuanced policy approach in light of rapidly changing facts on the ground.

Starting with the Jasmine Revolution, Turkey began to condemn violent crackdowns and encourageleaders to listen to the voice of the people. When Turkish Prime Minister RecepTayyip Erdogan called for Tunisian and Egyptian autocrats to stepdown and pave the way for democratic politics, he buttressed Turkey's moral ascendancy and regional popularity. Ankara explicitly welcomed the strongly secular, populist, and even liberal character of the popular uprisings, setting itself apart from other regional powers. This, coupled with favorable domestic conditions, boosted Turkey's position in the Arab world.

The Crucial Decisions

The true test of Ankara's resolve came with Libyan and Syrian uprisings. Given Turkey's significant economic stakes and deep political engagement with those countries, the Arab street carefully watched Ankara's moves. In Libya, despite huge investments of around $17 billion, mainly in the construction sector, Turkey gradually tilted in the direction of opposition forces. Despite its initial reluctance, Turkey eventually supported NATO-backed intervention in Libya, which sought to uphold the principles of Responsibility to Protect (R2P) and Protection of Civilians (PoC) by imposing a no-fly zone as Ghadhafi forces approached the doors of Benghazi. Over succeeding months, Turkey laid the foundation for the recognition of the Transitional National Council (TNC), while providing crucial humanitarian assistance to rebel forces.

When protests hit Syria, Turkey played a crucial role on two levels. Itprovidedmuch-needed humanitarian assistance to Syrian refugees, who flocked to southern Turkish towns. And it vigorously employedall diplomatic channelsand political means to encourage a peaceful settlement to the ongoing Syrian political crisis. Turkey was arguably the only NATO member with leverage over Syria. Given the intimate and affectionate relationship between Prime Minister Erdogan and President Assad, Ankara sought to utilize its influence to pressure the Syrian regime to move in the direction of genuine reform, reconciliation, and dialogue.

Even while negotiating with the Syrian government ,Turkey opened channels of communication with opposition forces,. Turkish cities served as the sites for events that gathered Syrian opposition forces across the ideological spectrum. This two-track approach revealed Turkish attempts to hedge its bets, preparing Ankara for any eventuality.

When Assad refused to de-escalate tensions, institute much-needed reform, and put an end to the crackdown, Turkish leaders began harshly to criticize the Syrian regime and join the international chorus of condemnation. By turning against an erstwhile ally, Turkey was able to project an image that underscored its consistent commitment to political reform in the Arab world. This was in stark contradiction to the inconsistencies that plagued the policy approach of other major powers, both inside and outsidethe region.

Engaging Regional Powers

Turkey's momentous resurgence is also a function of how it has managed its relations with other regional powers: Iran, Israel, and the Saudi-led Gulf Cooperation Council (GCC).

With respect to Iran, Turkey has adopted a very sophisticated and multi-layered approach. On the one hand, Ankarahas exponentially increased its commercial and economic interaction with Tehran, serving as a major energy market and source of investments. Turkey has also acted as a mediator in the stand-off with the West over Tehran's nuclear program. In addition, Ankara has also served as a financial intermediary when sanctions affected Iran's oil deal with countries such as India. Recently, Turkey and Iran have also coordinated their joint operations against Kurdish separatist groups in Iraq.

On the other hand, Turkey has shown little reticence in pushing its own political agenda, even if it negatively affected bilateral relations with Iran. For instance, Turkey has agreed to the installation of a NATO missile defense shield system on its soil. In response, Tehran has protested this move, arguing that the shield potentially minimizes Iran's 'ballistic-missile deterrence capability'in light of ongoing military threats against the Islamic regime. Moreover, Turkey 's much more critical and aggressive stance toward Syria did not sit well with Iranians, who treat the Syrian regime as a vital ally.

Interestingly, Turkey has cautiously approached the ongoing popular protests in the Persian Gulf and the Arabian Peninsula. While Tehran further risked its relations with GCC members by its tacit support of democratic protests in Bahrain and Yemen, Ankara has been largely silent on the issue. Given the sensitivity of the situation, forboth Saudi Arabia and the United States, Turkey has seemingly accepted the GCC's jurisdiction and strategic prerogative over protests in the Persian Gulf sub-region. As a result, Turkey has maintained good relations with both the GCC and theUnited States, avoiding a strategic overstretch that could potentially backfire. This seeming inconsistency has so far escaped the public opinion, given how major media installation – including AlJazeera – have adopted a very cautious and low-key coverage of protests in countries such as Bahrain.

Turkey's secular background has also helped it circumvent sectarian issues, which have colored ongoing protests.  Since it has strong relations with both Shia and Sunni countries, Turkeycan credibly claim that its foreign policy lacks sectarian biases.

Beyond Turkey's overall political resurgence, what made Erdogan an immensely popular figure in the Arab world is his uncompromising confrontation with Israeli leaders over the Palestinian issue. The murder of nine Turkish citizens during the Mavi Marmara incident set off a chain of reactions that has transformed Turkey into a major critic of Israel. Turkey has not only criticized Israel for its siege of Gaza, but it has also demanded a clear statement of apology for the death of Turkish citizens.

In response to Israel's refusal to apologize, Turkey, recently, downgraded its bilateral diplomatic relations and threatened to cancel all military and trade relations. Moreover, Turkey has expressed its support for Palestinian Authority's bid for statehood at the UN. As a member of the NATO, a candidate for European Union membership, and a long-term strategic partner of Israel, Turkey has executed an about-face that has boosted its reputation in the Arab world.

The Turkish government has instructed its navy to "escort" future humanitarian flotilla to Gaza, setting up the possibility for a small-scale military confrontation with Israel. In an interview with Al Jazeera Television, Prime Minister Erdogan said, "From now on, we will not let these ships be attacked by Israel, as happened with the Freedom Flotilla." Moreover, Turkey has indicated its plan to take Israel to the International Court of Justice over the Gaza blockade.

All Roads Lead to Ankara

Recent polls conducted among Arab countries have indicated very positive views vis-à-vis Turkey. According to surveys conducted by the Turkish Economic and Social Studies Foundation (TESEV) and the Arab American Institute in Washington, Arabs do not only consider Turkey a model nation, both in economic and political terms, but they also see Turkey as a genuine regional power committed to democratic values and political reform across the Arab world. Moreover, Ankara is also deepening its regional influence by establishing strong ties with post-autocratic emergent regimes in Egypt, Libya, and Tunisia.

Perhaps the greatest indication of Turkey's rise as the region's preeminent power is Prime Minister Erdogan's planned trip to Arab countries, which have experienced democratic upheavals in recent months. The Turkish leader is expected to underscore his country's support for democratic movements across the Arab world, while encouraging Arab regimes to engage in democratic reform. Accompanied by an army of top businessmen and commercial dealers, Erdogan is also expected to cement Turkey's economic presence in the post-revolutionary reconstruction and recovery phase. Blessed with ideational charm and a potent commercial muscle, Turkey is in a strong position to carve out aplace at the center of Middle Eastern affairs.

Turkey's renewed resurgence, in light of the Arab spring, should not alarm the United States and other great powers. Although Turkey's growing independence is beginning to rattle some Western policy-makers, who are critical of AKP's Islamist credentials and anti-Zionist rhetoric, Washington should recognize that Ankara is indispensable to regional peace and security.

Turkey is already a mediator in the Iran-West nuclear standoff even as it supported the installation of the missile defense shield by its NATO allies. Turkey has played a crucial role in NATO operations in Libya and it provided necessary assistance to the TNC and other post-autocratic regimes. Given Turkey's growing influence and burgeoning commercial-technological capabilities, the country could play a crucial role in reconstructing post-revolutionary Arab states, while pressuring other Arab countries to institute necessary reforms.

Turkey's own democratic credentials, despite some serious lingering concerns, makes the country a beacon of inspiration for a more stable and democratic Arab political landscape. The United States has every reason to support Turkey's rise as the region's preeminent power. In this way, Washington could inspire other regional powers to follow suit and act responsibly in accordance with international norms and the spirit of the times.

Foreign Policy In Focus contributor Richard Javad Heydarian is a foreign affairs analyst based in Manila. He can be reached at Jrheydarian@gmail.com

About the author:
FPIF

Foreign Policy in Focus (FPIF) is a "Think Tank Without Walls" connecting the research and action of more than 600 scholars, advocates, and activists seeking to make the United States a more responsible global partner. It is a project of the Institute for Policy Studies.

http://www.eurasiareview.com/23092011-arab-spring-turkish-harvest-analysis/

[VandeWiel]

Klopt de Israeli's zijn niet gek die zullen nooit zomaar de Turken aanvallen. De Turken andersom ook niet ik zie het alleen maar een beetje als stoer doen van de Turken die zich een beetje als regionale grootmacht te presenteren. Heb nooit wat met ze gehad  en ze zitten ook alleen maar bij de Navo vanwege hun strategische ligging. Turkije moet gewoon weer terug in zijn mand en verder gaan met wat ze altijd deden....l..hun mond houden.

Als we kijken hoe goed Turkije het economisch doet (als ze deze pas kunnen volhouden) en hoe hard de defensie industrie groeit (bouwen van eigen tanks, schepen, raketten etc. etc.) dan verwacht ik dat Turkije hoe langer hoe minder in het mandje zal blijven zitten. Volgen Janes defence zal de Turkse defensie uitgaven de komende jaren verdubbelen (tja terwijl wij halveren).

De Turkse Marine bestaat nagenoeg alleen uit schepen van Duitse makelij en ze hebben inmiddels een grotere marine dan Duitsland... De Duitsers hebben 4 subs en de Turken 14...

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Active_Ships_of_the_German_Navy

http://en.wikipedia.org/wiki/Turkish_Navy#Main_equipment

[Jooop]

Klopt de Israeli's zijn niet gek die zullen nooit zomaar de Turken aanvallen. De Turken andersom ook niet ik zie het alleen maar een beetje als stoer doen van de Turken die zich een beetje als regionale grootmacht te presenteren. Heb nooit wat met ze gehad  en ze zitten ook alleen maar bij de Navo vanwege hun strategische ligging. Turkije moet gewoon weer terug in zijn mand en verder gaan met wat ze altijd deden....l..hun mond houden.

Als we kijken hoe goed Turkije het economisch doet (als ze deze pas kunnen volhouden) en hoe hard de defensie industrie groeit (bouwen van eigen tanks, schepen, raketten etc. etc.) dan verwacht ik dat Turkije hoe langer hoe minder in het mandje zal blijven zitten. Volgen Janes defence zal de Turkse defensie uitgaven de komende jaren verdubbelen (tja terwijl wij halveren).

[Elzenga]

De Israeli's weten heel goed wie hun belangrijkste bondgenoot is, en hoe ver ze kunnen gaan. Soms wat over het randje, soms een foute inschatting, maar een aanval op Turkse installaties gaat erg ver, dan moet Israël zich existentieel bedreigd voelen. Bedenk dat ze zelfs Iran (nog)  niet hebben aangevallen. Uitsluiten kan natuurlijk nooit, maar de kans is (m.i.) ongeveer net zo groot als dat Griekenland nu de aanval zou openen.

Israël weet ook dat Turkije een NATO land is, en dat het strategische waarde heeft voor de VS.

Ik denk niet dat "existentiële bedreiging" alleen het argument is waarom Israël landen hun nucleaire wapenprogramma aanvalt...Dan zou Pakistan immers hoger op het lijstje moeten staan gezien het Islamitisch radicalisme daar. Het gaat volgens mij ook om het handhaven van een "vrije hand" om de door haar aangevallen landen ook conventioneel aan te kunnen blijven pakken...desnoods in een all out war...zonder dat hier direct een nucleair aspect bij komt kijken in het kader van een MAD. Een reden waarom veel landen juist kernwapens willen hebben...bijv. Pakistan en Indië...maar nu ook Iran. Om die "vrije hand" weg te nemen voor een andere partij die zij als bedreiging zien. Israël wil als lokale supermacht...net als de VS globaal...graag die "vrije hand" behouden en niet beperkt worden daarin door aanwezigheid van een nucleair antwoord.

In dat kader kan Israël...even van een scenario uitgaande dat Turkije een echte vijand van haar wordt en in de regio activiteiten ontplooit die de Israëlische belangen en veiligheid bedreigen...en een kernwapenprogramma start...dus denk ik ook een aanval op dat programma openen...al dan niet via een aanval.

Maar goed...zover zal het waarschijnlijk nooit komen...al ben ik benieuwd hoe de zaak zich zal ontwikkelen als zeg morgen Israël de Iraanse nucleaire installaties zou aanvallen.

[Oorlogsvis]

Klopt de Israeli's zijn niet gek die zullen nooit zomaar de Turken aanvallen. De Turken andersom ook niet ik zie het alleen maar een beetje als stoer doen van de Turken die zich een beetje als regionale grootmacht te presenteren. Heb nooit wat met ze gehad  en ze zitten ook alleen maar bij de Navo vanwege hun strategische ligging. Turkije moet gewoon weer terug in zijn mand en verder gaan met wat ze altijd deden....l..hun mond houden.

[Elzenga]

Een aanval op Turkije kun je vrijwel uitsluiten. Tenzij ivm defensiepact met Griekenland.
Enige mogelijkheid lijkt mij een aanval op Turkse aanwezigheid om en nabij Israël, bijv. de Turkse fregatten. in dat geval zal Israël zelf-verdediging claimen, waarin de 'NATO' toegeeft en het de beide landen onderling laat uitvechten op een veldje. De VS zal meteen druk uitoefenen om deze oorlog, die meer zal voortkomen uit een uit de hand gelopen potje 'chicken' dan een veroveringsplan, snel te bezweren.  

Een Israëlische aanval op Turkije is inderdaad vrij onwaarschijnlijk...maar uitsluiten? nee. Sorry, maar Israël heeft zowel de nucleaire installaties van Irak en Syrië gebombardeerd...en als Turkije een echte vijand van Israël gaat worden de komende jaren (wat nog maar de vraag is trouwens)..dan zal Israël de situatie wel iets anders gaan bekijken...en acht ik ook daar ingrijpen niet uitgesloten bij een mogelijk Turks nucleair wapenprogramma. Maar goed, voorlopig zijn we daar nog lang niet en zijn het vooral woorden nog.

[Elzenga]

Dat zal even mooi zijn de Navo die de Turken gaat helpen tegen Israel...meteen een mooie reden om uit Europa en uit de Navo te stappen als Nederland

Als Israël Turkije zonder proportionele aanleiding aanvalt (en dat zijn niet slechts dreigende woorden) dat zal de NAVO bij haar verdrag volgens mij wel moeten. Maar ik verwacht dat dan de VS zal ingrijpen en het mechanisme zal overrulen....

[Elzenga]

als Israël Turkije opeens aanvalt.

Die kans lijkt me nog kleiner dan andersom.

Ik denk dat theoretisch die kans zeker niet kleiner is...maar ik verwacht geen gewapend treffen tussen beide landen...wel genoeg Koude Oorlogachtige retoriek en show of force-gedrag.

[Oorlogsvis]

om je te bescheuren... :crazy: :lol:...ga ik toch met een glimlach nog naar bed zo...die Wilders toch...

Je kunt lachen, maar hij heeft een valide punt; wat áls Turkije echt besluit een militaire vuist te maken tegen Israel, wat doet de NAVO dan en wat zegt dat van de NAVO, wanneer een bondgenoot een geallieerd landen van de meeste andere bondgenoten aanvalt? Het is misschien wat kort door de bocht verwoord, maar dat moeten we (vooral bekeken met een defensiebril op) toch wel gewend zijn van politici.

Ik denk van niet dus...meer dat een populistische sneer en de zoveelste uiting van Wilders blinde adoratie voor Israël en aversie van alles wat Islamitisch is vind ik het niet. De NAVO valt dus niet aan, maar zal Turkije wel moeten verdedigen als Israël Turkije opeens aanvalt. Maar ik heb zo'n vermoeden dat er dan niets gebeurd...onder druk van met name de VS. Dat zou dan wel een unieke situatie veroorzaken die de hypocrisie van veel landen rond hun opstelling richting Israël wat mij betreft weer glashelder bloot zou leggen. 

Dat zal even mooi zijn de Navo die de Turken gaat helpen tegen Israel...meteen een mooie reden om uit Europa en uit de Navo te stappen als Nederland

[KapiteinRob]

als Israël Turkije opeens aanvalt.

Die kans lijkt me nog kleiner dan andersom.

[Elzenga]

om je te bescheuren... :crazy: :lol:...ga ik toch met een glimlach nog naar bed zo...die Wilders toch...

Je kunt lachen, maar hij heeft een valide punt; wat áls Turkije echt besluit een militaire vuist te maken tegen Israel, wat doet de NAVO dan en wat zegt dat van de NAVO, wanneer een bondgenoot een geallieerd landen van de meeste andere bondgenoten aanvalt? Het is misschien wat kort door de bocht verwoord, maar dat moeten we (vooral bekeken met een defensiebril op) toch wel gewend zijn van politici.

Ik denk van niet dus...meer dat een populistische sneer en de zoveelste uiting van Wilders blinde adoratie voor Israël en aversie van alles wat Islamitisch is vind ik het niet. De NAVO valt dus niet aan, maar zal Turkije wel moeten verdedigen als Israël Turkije opeens aanvalt. Maar ik heb zo'n vermoeden dat er dan niets gebeurd...onder druk van met name de VS. Dat zou dan wel een unieke situatie veroorzaken die de hypocrisie van veel landen rond hun opstelling richting Israël wat mij betreft weer glashelder bloot zou leggen. 

[VandeWiel]

om je te bescheuren... :crazy: :lol:...ga ik toch met een glimlach nog naar bed zo...die Wilders toch...

Je kunt lachen, maar hij heeft een valide punt; wat áls Turkije echt besluit een militaire vuist te maken tegen Israel, wat doet de NAVO dan en wat zegt dat van de NAVO, wanneer een bondgenoot een geallieerd landen van de meeste andere bondgenoten aanvalt? Het is misschien wat kort door de bocht verwoord, maar dat moeten we (vooral bekeken met een defensiebril op) toch wel gewend zijn van politici.

De Navo doet dan niets, zo lang Turkije de "agressor" is. Het handvest van de Navo is zo opgesteld dat het enkel ter verdediging is en niet bij agressie.  Lokt Turkije een reactie van Israel uit, dan wordt het een ander verhaal. Maar dan nog, kun je aangeven dat Turkije een conflict niet diplomatiek heeft opgelost maar schepen heeft gezonden en daarmee willens en wetens een conflict heeft veroorzaakt.

Maar pas op, Wilders heeft met een Drachme vlag door Griekenland gelopen en misschien krijgt hij wel zijn zin. Als Turkije het erg te gek maakt kan ook hier schorsing volgen, alhoewel ik het niet waarschijnlijk acht. Het lijkt er op dat Turkije de laatste tijd juist meer met de VS samenwerkt met het raketschild en de Koerden in Irak. Op zich is ook niets mis met afwijkende meningen binnen de navo, alleen vind ik het sturen van schepen veel te agressief.