Schuivende balans in de Perzische Golf

[Admiral Halsey]

Is het al bekend welk schip aan deze missie gaat deelnemen?

[Lex]

Nederlands marineschip naar de Perzische Golf

DEN HAAG
Nederland gaat toch een bijdrage leveren aan een missie om de vaarroutes in de Straat van Hormuz te beschermen. Dat gebeurt met een missie onder leiding van Frankrijk, melden ingewijden aan het ANP. Een marineschip gaat voor een periode van zes maanden. De missie moet in januari beginnen.

Volgens bronnen zal het kabinet vrijdag al het groene licht geven. De missie gaat vooral "waarnemen" en kost 10 tot 15 miljoen euro. Er wordt ook nog gekeken of de Europese Unie op de een of andere manier haar zegen kan geven aan de missie waarvan het hoofdkwartier een Franse marinebasis in Abu Dhabi zal zijn.

Naast Frankrijk en Nederland zou Denemarken ook al toegezegd hebben mee te doen. Tot tien Europese en niet-Europese landen zouden er aan mee kunnen doen, aldus de Fransen. Groot-Brittannië doet niet mee. Die werken al samen met de Amerikanen in dit gebied. De zeestraat is cruciaal voor de toevoer van olie.

Iran
In mei en juni werden olietankers in de Straat van Hormuz aangevallen. Volgens de Amerikanen door Iran, maar dat land ontkende. De VS vroeg vervolgens een aantal landen waaronder Nederland mee te doen aan een operatie om daar de scheepvaart te beschermen.

Nederland zag uiteindelijk meer in een Europese missie. Maar de EU-landen kwamen er niet uit. Daarom wordt het nu een missie onder Frans bevel. De Franse minister Florence Parly was dit weekeinde in Abu Dhabi en hoopt dat de missie snel operationeel zal zijn.

Laag dreigingsniveau
De afgelopen maanden is het rustig in de Straat van Hormuz en zijn er geen schepen meer aangevallen. De Britse regering heeft het dreigingsniveau voor schepen die varen onder Britse vlag in de Straat van Hormuz verlaagd. De schepen kunnen "spoedig de Straat van Hormuz doorvaren zonder naaste begeleiding van de Royal Navy", zei een regeringswoordvoerder eerder deze maand tegen persbureau Reuters.

Op twee andere missies waarvoor een verzoek om een bijdrage te leveren is binnengekomen, gaat Nederland niet in, aldus bronnen. Een bijdrage voor het noorden van Syrië komt er niet. Naar verluidt komt de Amerikaanse regering hiervoor met een nieuw voorstel. Verder ligt er een verzoek van de Fransen voor een multinationale trainingsmissie in Mali. De missie moet in het grensgebied van Burkina-Faso, Niger en Mali de Malinese strijdkrachten ondersteunen met training, advisering en begeleiding. Hiervoor werden enkele tientallen special forces gevraagd aan het kabinet. Ook op deze aanvraag zegt het kabinet nee.

ANP, 25-11-2019, 17:41

Aangepast vanwege aanvullende info van het ANP

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Gerard ten Voorde‏ @gerardtenvoorde 

Nederland zet marineschip in bij de Straat van Hormuz, meldt ANP op basis van ingewijden. @kon_marine #marine #defensie

[Poleme]

Explosie Iraanse tanker jaagt olieprijs omhoog

https://www.telegraaf.nl/t/878592653/ via @telegraaf

Oliehandelaren lijken nergens meer bang voor.
Zelfs aanvallen met drones en raketten krijgen de olieprijs maar kort omhoog.
Komt er een periode van blijvend lage olieprijzen aan?

bron: fd.nl/beurs/1319522/oliehandelaren-lijken-nergens-meer-bang-voor#

Even, héél even zaten oliehandelaren weer op het puntje van hun stoel: een raketaanval op een Iraanse olietanker in de Rode Zee. Normaal gesproken zijn dit soort berichten goed voor dikke paniek op de oliemarkt. Handelaren grijpen de telefoon of tikken snel orders in op hun scherm. De olieprijs vliegt omhoog. Onrust in het Midden-Oosten betekent mogelijk schaarste, en de wereld is nog steeds verslaafd aan ruwe olie.
Maar van paniek was eind vorige week weinig te merken. De prijs voor een vat Brent-olie steeg ruim 2%. Dat is op dagbasis een aardige stijging, maar stelt in vergelijking met het verleden niet zo veel voor. De afgelopen decennia was alleen al een gerucht over geweld in de olierijkste regio ter wereld al genoeg voor fors hogere prijzen.
Wat is er aan de hand op de oliemarkt?

100 miljoen vaten olie per dag
Eén enkele Iraanse tanker maakt natuurlijk niet zo veel uit op het totale olie-aanbod. De tanker die vrijdag werd aangevallen kan het equivalent van één miljoen vaten ruwe olie vervoeren. De wereldmarkt is goed voor bijna 100 miljoen vaten per dag. Elke dag vervoeren olietankers alleen al door de Rode Zee voor 5,5 miljoen vaten aan olie.
Het is gemakkelijk om de prijsreactie op de aanval van vorige week af te doen als incident. Maar wie iets verder terugkijkt ziet dat de oliemarkt, in tegenstelling tot het verleden, bijna immuun lijkt te zijn geworden voor bommen en granaten in het Midden-Oosten.
Nog maar een maand geleden voltrok zich de grootste nachtmerrie voor de oliemarkt ooit. Een aanval met drones op het hart van de olie-industrie van Saoedi-Arabië, een van 's werelds grootste olieproducenten. In één klap werd meer dan de helft van de Saoedische olieproductie uitgeschakeld. Plotseling moest de wereldwijde oliemarkt het met bijna zes miljoen vaten olie minder doen. Per dag.

Records gebroken
De aanval, die werd opgeëist door Houthi-rebellen uit buurland Jemen, die worden gesteund door Iran, vond plaats op een zaterdag. Op de zondag na de aanval spoedden oliehandelaren van Houston tot Tokio zich naar hun bureau. Kort na opening van de markt in Londen op maandag werd Brent-olie in één klap 20% duurder, de grootste prijsstijging ooit in zo'n korte tijd. Die dag werden nog meer records gebroken: het was ook de drukste handelsdag ooit.
Uiteindelijk sloot de olieprijs die dag bijna 15% hoger, op $69 per vat. Analisten buitelden over elkaar met commentaar dat olie nog véél duurder zou moeten zijn, gezien de ernst van de situatie.
Dat was halverwege september.

Straat van Hormoez
Sindsdien gaat de olieprijs omlaag, niet omhoog. Op 1 oktober kostte een vat $59. Nu nog steeds.
Tot verbijstering van analisten. 'Het lijkt wel of de markt helemaal geen geopolitiek risico meer inprijst', zegt Nitesh Shah, grondstoffenanalist bij WisdomTree. 'Terwijl Saoedi-Arabië Iran de schuld geeft van de aanslagen. Als het conflict verder escaleert kan de olietoevoer uit het Midden-Oosten via de Straat van Hormuz in gevaar komen. Dan heb je het over 20 miljoen vaten olie per dag.'
Meteen na de aanvallen trokken de Saoedi's alles uit de kast om de schade te repareren en hun reputatie als betrouwbare leverancier waar te maken. Voorraden werden aangesproken, reservecapaciteit ingezet. Aannemers werkten rond de klok aan de getroffen installaties. Eén maand later is de meeste schade hersteld, zo zeggen de Saoedi's tenminste zelf.
Van echte tekorten is geen sprake geweest, mede dankzij de grote olievoorraden die overal ter wereld zijn aangelegd, speciaal voor crisissituaties. En de olieprijs is dus weer terug bij af.

'Aanval kan zo weer gebeuren'
Maar toch. De Iraanse staatsoliemaatschappij gaf in eerste instantie Saoedi-Arabië de schuld voor de raketaanval op de eigen tanker. Later werd die claim ingetrokken, maar de spanningen in het Midden-Oosten zijn nog lang niet weg. En wie zegt dat een aanval op Saoedische olie-installaties niet weer kan gebeuren?
'Drones zijn veel goedkoper geworden', zegt Tim Sweijs, directeur onderzoek bij The Hague Centre for Strategic Studies. 'Ze zijn allang niet meer voorbehouden aan militaire grootmachten. Het is bovendien bijzonder lastig om je er tegen te verdedigen. Het zou me niet verbazen als er opnieuw een aanval komt.'

Beursgang Saudi Aramco
De aanval in september werd opgeëist door Houthi-rebellen uit Jemen, maar Saoedi-Arabië stelt dat Iran erachter zit. 'We weten natuurlijk niet met zekerheid wie er verantwoordelijk is', zegt Sweijs. 'Maar als je om wat voor reden dan ook iets tegen Saoedi-Arabië hebt, ligt een aanval op de installaties van het staatsoliebedrijf voor de hand.'
De Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman wil namelijk staatsoliebedrijf Saudi Aramco (gedeeltelijk) naar de beurs brengen. Het moet de grootste beursgang ooit worden. Volgens bronnen van persbureau Bloomberg zou de officiële aankondiging aanstaande zondag al kunnen komen. Dan komt een nieuwe aanval wel heel erg slecht uit.
Energietransitie
Tegelijkertijd is juist die beursgang een teken van de tijd. Kroonprins Bin Salman wil de opbrengst gebruiken om de economie te diversifiëren, om zo zijn land minder afhankelijk te maken van de olie-inkomsten. Na jaren van relatief lage prijzen ziet zelfs de oliestaat bij uitstek dat de vraag naar het eigen exportproduct eindig is.
Die lage olieprijzen zijn voor een groot gedeelte te wijten aan te veel aanbod. Door de schalierevolutie zijn de Verenigde Staten in een paar jaar tijd de grootste olieproducent ter wereld geworden. Door nieuwe technieken werd het plotseling mogelijk om tegen redelijke kosten olie uit keihard schaliegesteente te persen.
Door dat extra aanbod en de druk op de prijzen voelden oliestaten zoals Saoedi-Arabië zich de laatste jaren genoodzaakt om 'vrijwillig' minder olie aan te bieden, om zo de prijzen nog enigszins op peil te houden. De olielanden hopen uiteraard dat dit een tijdelijke situatie is, maar dat is nog niet gezegd.
Vraag onder druk
Want nu staat ook de vraag onder druk. Op de korte termijn, door de handelsoorlog tussen de VS en China. Daardoor stokt de groei van de wereldeconomie, en daarmee de groei van de vraag naar olie. Deze ontwikkeling wordt ook vaak als reden opgevoerd voor de opvallend milde reactie op de oliemarkt op onrust in het Midden-Oosten. Olie genoeg op de wereld, zo is de gedachte.
En er is nog een andere misschien wel veel belangrijkere trend. Om de opwarming van de aarde tegen te gaan, moet de wereld omschakelen naar duurzame energie, zo werd al in 2015 in het klimaatakkoord van Parijs afgesproken. Dat betekent stoppen met het gebruiken van fossiele brandstoffen zoals olie.
Vier jaar later staan in steden wereldwijd de straten vol met klimaatactivisten die vinden dat de energietransitie niet snel genoeg gaat.

Elektrische auto
Ook de opmars van de elektrische auto gaat verder. De volledig elektrische Tesla Model 3 is dit jaar de bestverkopende nieuwe auto in Nederland. Volgens analisten van Bloomberg New Energy Finance zullen elektrische auto's steeds meer marktaandeel afsnoepen van de benzine- en dieselmodellen.
Daarmee is de vraag naar olie natuurlijk niet in één keer verdwenen. Er zijn nog weinig elektrische vrachtwagens, laat staan elektrische vliegtuigen. Maar op de oliemarkt is een relatief klein verschil tussen vraag en aanbod al genoeg om de prijzen in beweging te zetten. De schalierevolutie duwde de olieprijs van ruim $100 per vat naar de huidige niveaus, met een overaanbod van één a twee miljoen vaten per dag. Dat kan ook de andere kant op werken, als elektrische auto's een serieus gedeelte van de vraag wegnemen. En dan komt de olieprijs misschien wel nooit meer boven de $100 per vat.

[Sparkplug]

Admiral: Carrier Lincoln's Middle East Mission Will Be Extended

https://news.usni.org/2019/10/25/admiral-carrier-lincolns-middle-east-mission-will-be-extended

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Explosie Iraanse tanker jaagt olieprijs omhoog

https://www.telegraaf.nl/t/878592653/ via @telegraaf

[Admiral Halsey]

Marineschepen: "Hoe staat het met de Straat van Hormuz?"

[Huzaar1]

Al deze uitspraken hebben als uitgangspunt een conflict met een tegenstander die qua conventionele en onconventionele slagkracht hetzelfde op de mat brengt en in staat is te escaleren op een wijze waarop de VS niet direct een antwoord heeft. Een of andere puist als Iran is in dit verhaal niet van toepassing. Het is van een andere planeet om dat te denken.

[Jah]

The US military is practicing moving its Middle Eastern command base to South Carolina because its Qatar base is a 'sitting duck' for Iranian attacks

Recent Iranian success at striking military and civilian infrastructure targets in the Persian Gulf region have led the American military to practice switching operational control of military operations from bases located within range of Iranian missiles to bases in the United States that are out of harm's way.

US Central Command, which controls US forces in most of the Middle East and Central Asia, traditionally splits its headquarters and operations between a logistical and administrative base in Tampa, Florida, and its daily combat operations from a facility outside the Qatari capital of Doha.

On any given day in the region, as many as 300 US warplanes are conducting operations in Iraq, Syria, Afghanistan and over allied bases in the Persian Gulf. These flights are usually controlled by a large regional command center at Al Udeid Air Base in the Qatari desert, but this weekend, as detailed in the Washington Post, command and control was temporarily switched to a never-before-used facility in South Carolina over the course of Saturday.

The current schedule plans for the facility to take full command of operations one day per month for now with an expansion to 8 hours a day in the future, according to officials who spoke with the Washington Post. This would allow the new facilities to prepare for the possibility of taking over many operations normally conducted by Al Udeid in the case of a regional war with Iran

A NATO military attache assigned to the region confirmed the switch over, which US officials said was designed to practice moving key command and control operations out of range of Iranians cruise missiles in the Gulf region, as pushed by last month's strike by an estimated 20 cruise missile on what was considered a heavily guarded oil facility in Saudi Arabia.

"The command and control of that capability is a sitting duck for the Iranians"

"Iran being able to hit the oil facilities without being seen or intercepted reinforced what has always been a concern: The Americans have a huge amount of military capability in the gulf, but the command and control of that capability is a sitting duck for the Iranians in the case of a regional conflict," said the NATO officer who does not have permission from NATO or their government to discuss the matter with the press.

"The Abqaiq [oil facility strike] reinforced what many officials had been concerned about: That the US and Saudi defenses of these bases and oil fields were designed to stop large missiles and conventional airstrikes but cannot be trusted to completely prevent attacks by the style of cheap drones and cruise missiles used in that attacks," the NATO officer said

Officials admitted the strike on Abqaiq helped drive the decision to decentralize the operations center, as did Iran's recent shootdown of an American drone over the Persian Gulf as well as repeated attempts by Iran's regional allies in Yemen, the Houthis, to strike Saudi and UAE airports and government facilities from the wide-open desert between Yemen and the Saudi capital of Riyadh.

Despite being one of the world's largest purchasers of military equipmentand a key US ally, the Saudi military has been heavily criticized of late for not only failing to prevent the strike on Abqaiq, which disrupted Saudi oil output for weeks, but also for its inability to make any progress in the war in Yemen, where lightly armed Yemeni troops regularly defeat the Saudis and their allies.

https://www.businessinsider.nl/us-middle-east-central-command-south-carolina-sitting-duck-iran-2019-9?international=true&r=US

Verklaart waarom de huidige Witte Huis administratie inclusief regionale landen zo gebrand zijn om limitaties op te leggen aan Iran's raketprogramma. Ze pushen de VS steeds verder weg van de Perzische Golf...

[Jah]

The U.S. Navy Isn't Ready to Take On Iran

Whatever lay behind the indecisive Trump administration response to the alleged Sept. 14 Iranian missile and drone strike on Saudi oil facilities, one thing is clear. The United States' ability to project power into the Persian Gulf region via carrier strike groups, the go-to U.S. option in such situations for decades, is not what it used to be, nor what it might have been.

Not long ago, a modern version of gunboat diplomacy—dispatching carriers or guided missile cruisers to the region to loiter menacingly offshore—could have decisively influenced events. In the 1981, carrier aircraft slapped down a territorial grab by Libyan leader Muammar al-Qaddafi in the Gulf of Sidra by downing two of his fighters. Parking a carrier off Lebanon the next year pressed a cease-fire on Israel and Lebanese factions long enough to affect a U.S.-organized evacuation of the Palestine Liberation Organization, removing at least one source of the country's chaos. And similarly, in 1996, U.S. President Bill Clinton reacted to provocative Chinese war games off Taiwan by sending two carriers to the Taiwan Strait, leading Beijing to back down in a humiliation cited frequently today as a reason for China's own naval buildup.

Today, however, such a deployment would no longer elicit the same response in a potential adversary. In part, the change reflects the closing of the enormous technological advantage the U.S. Navy had enjoyed for decades over any realistic rival. New classes of quiet diesel submarines and new developments in mine and torpedo technology make operations close to tense coastlines far more dangerous today than in the past. As a result, U.S. aircraft carriers are no longer immune from risk when entering waters within range of enemy forces.

More serious still is the deployment of Russian and Chinese area denial systems, like the so-called carrier killer DF-21 antiship missile developed in the last decade by China. Its range of over 1,000 miles far outstrips the range of any warplane on U.S. flight decks today. Sailing a U.S. carrier strike force through the Taiwan Strait these days—in a show of support for pro-democracy forces in Hong Kong, for instance—would risk catastrophe.

Iran does not yet possess anything as sophisticated as China's DF-21. However, its domestically produced Noor antiship missile (itself a reverse-engineered rip-off of an earlier Chinese cruise missile) is dangerous at over 100 miles. In 2016, the USS Mason, a destroyer ship, discovered as much when it was targeted by several Noor missiles apparently fired by Iran's Houthi rebel allies in Yemen. The combination of these missiles and Iran's fleet of fast and cheap patrol boats has been enough to keep the USS Lincoln out of the Persian Gulf as tensions between Iran and the United States increased this summer.

This is an important moment for military strategists. Even against what the U.S. military regards as a second-tier power like Iran, Washington's options are severely limited. As a result, as the Trump administration ponders what to do in Iran, President Donald Trump's options will be limited, likely confined to surface warships and submarines capable of launching long-range cruise missiles, warplanes based in politically sensitive and unreliable Middle Eastern countries, or strategic bombers such as the B-52 and B-2s based half a world away. Naval air power, which since World War II has been the main weapon in the U.S. arsenal in such scenarios, is quite suddenly nearly irrelevant.

Forward-looking officers in the U.S. Navy have been warning that this day would come for years. Like the naval aviators of the 1920s and 1930s who prophesized the end of the battleship as the Navy's most important weapon, for today's officers, pointing out that some of the U.S. Navy's most beloved and expensive equipment is obsolete is hardly a career move. Nonetheless some voices persist.

"In today's Navy, the aircraft carrier has become 'too big to sink,'" wrote Navy Lt. Jeff Vandenengel, a submariner, in a provocative article in the U.S. Naval Institute's journal Proceedings two years ago. "Yet the Navy remains blind to the reality that its carriers—by way of destruction, damage, or deterrence from completing their missions—are poised for defeat in battle."

Or perhaps not so blind. After all, the Lincoln and its 90-plane strong air wing have remained about 200 miles off the coast of Oman since May, even though its F/A-18 strike aircraft have a range of only about 500 miles. At best, this leaves strike aircraft barely able to get to the eastern Iranian coast and back and hundreds of miles short of the Iranian naval bases in the Gulf most frequently cited as potential targets.

The Navy is not entirely unaware of this problem, either. Over the past several decades, it has made several efforts to address the area denial problem.

For one, back in the 1980s, the Navy began development of a new carrier-based attack aircraft, the A-12 Avenger II, with McDonnell Douglas and General Dynamics. It was to replace a Vietnam War-era warplane, the A-6 Intruder, which ultimately disappeared from the Navy inventory in the last decade. The A-12 II was to have a range of over 900 miles as well as an early variant of stealth technology. Unfortunately, as the change orders continued and overruns piled up, it grew to be a 30-ton white elephant. If U.S. Secretary of Defense Dick Cheney hadn't killed it in 1991, it would have consumed the entire U.S. Navy aircraft procurement budget during the early 1990s. With the Cold War over, the consensus was that the A-12 was no longer needed.

Another attempt came in the 2000s. The post-Cold War Navy, having foreclosed on longer-range attack aircraft, increasingly found itself operating in waters unsuitable for large carriers: off Somalia, East Timor, and, of course, the Persian Gulf itself. Enter the littoral combat ship. The concept was to create something akin to the cheap, functional corvettes that helped the British Royal Navy keep the Atlantic sea lanes open during the U-boat battles of World War II. Sixteen years in development, until this year not one of the vessels—derided by critics as the "Little Crappy Ship"—had passed its sea trials. A 2017 Pentagon review concluded that none of the current designs would be "survivable in high intensity combat."

It will be years before the United States can regain its previous naval edge—years during which one can only assume China, Russia, and others will further extend their own area denial capabilities. Even if China's aircraft carriers stand little chance of surviving an encounter with their U.S. counterparts in the open sea, their point isn't global power projection. The goal is simply to keep the United States out of the South China Sea and other waters Beijing regards as its national wading pool.

Some hope that soon-to-be-deployed F-35C Lightning IIs (range of perhaps1,300 miles) and upgraded F/A-18 Super Hornets (sporting additional fuel tanks to extend their reach to 750 miles) on carriers will help right the ships. But these, too, are years away and miles short of ideal. Deployment of carrier-based refueling tankers—none of which currently exist or are on order—is similarly distant.

Adding insult to injury, due to budgeting and planning mishaps, only one of the 11 large carriers commissioned or under construction for the U.S. Navy—the Lincoln—is able to operate the new F-35 Lightning II. The Navy expects it will be 2020 until other carriers begin operating the longer-ranged stealth aircraft, too. Until then, beware any saber-rattling that would involve carriers. They simply can't get there safely.

https://foreignpolicy.com/2019/09/30/the-u-s-navy-isnt-ready-to-take-on-iran/

[Mourning]

Het zijn er slechts drie.Bewijsvoering? Men is onschuldig tot het tegendeel bewezen is?

Wel de drie "belangrijkste" waaronder een Duitsland dat graag neutraal blijft, dus als dat land het al uitspreekt dan kun je er m.i. wel vanuit gaan dat het klopt, maar ik snap wel wat je bedoelt nl. dat drie Europese landen niet heel Europa vormen en het niet zo algemeen als "Europa" gesteld mag worden. Heb je gelijk in.

[Lex]

Jah zegt dat Iran het heeft gedaan dus is het zo...

And ..... so what? 

[A.J.]

Het zijn er slechts drie.Bewijsvoering? Men is onschuldig tot het tegendeel bewezen is?

Jah zegt dat Iran het heeft gedaan dus is het zo...

[Ros]

Volgens mij zijn zij gewoon bang voor een Twitteraanval van Trump, dus een beetje slijmen om het te voorkomen.

[Lex]

Europese landen geven Iran schuld van aanval

Het zijn er slechts drie.

,,Het is duidelijk voor ons dat Iran verantwoordelijk is voor de aanval", staat in een statement van de drie landen. 'Er is geen andere uitleg."

Bewijsvoering? Men is onschuldig tot het tegendeel bewezen is?