As Samawah IRAK, Vrijdag 29 Augustus 2003.

[DvdW]

Vrij vervelend

[Obelix]

Ter aanvulling en vanaf de site van NLDETIRAK:

De put As Samawah I is niet meer.

In de nacht van maandag 12 aug op dinsdag 13 aug is om 03.00 op een diepte van 154 m, de put ingeklapt. Dat wil zeggen, de put is volledig ingestort. Even voor drieën, merkte één van de waterboorders, dat we plotseling ontzettend veel waterverlies hadden. De put begon al ons spoelingwater op te slurpen. Direct werd er een voorraadbuffer water gebruikt om het verlies zo snel mogelijk weer aan te vullen. Helaas, het mocht niet baten, de put zoog al ons water te snel op. Dan rest er nog maar één ding: zo snel mogelijk alle boorbuizen trekken, voordat de boel instort en alles vast komt te zitten. Op het moment dat we de eerste buizen begonnen te trekken, ontstond er een gigantische spuiter. Dat was het teken dat de put daadwerkelijk aan het instorten was.

Vanaf dat moment was het "redden wat je redden kan". Op het moment dat we 55 meter buis getrokken hadden, begon ook de machine volledig weg te zakken. Toen werd het tijd om te stoppen. De machine begon dusdanig over te hellen, dat het niet veilig meer was om verder te gaan. Ondertussen werd de C-Waterboordet geïnformeerd over de ontstane situatie. Onze Jan, altijd de rust zelve ( ? ) bekeek de situatie ter plekke eens goed. Het eerste wat er moest gebeuren, nadat de spuiter tot rust gekomen was, was het stabiliseren van de waterboorinstallatie, zodat hij niet meer om kon vallen. Dit was vrij snel geregeld. Toen begon het zo snel mogelijk "puin ruimen". In de vroege ochtend, hebben Jan, Erik en Patrick ( de geoloog ), met gepast geweld nog enige boorbuizen kunnen redden. De rest werd als verloren beschouwd. 's Avonds is de hele ploeg begonnen met opruimen. Een aantal uurtjes later stond de boorwagen al weer op een nieuwe locatie, voor een nieuwe poging om een put te slaan. Deze keer, op advies van onze geoloog, zijn we de volgende nacht, begonnen aan een putje van ± 25 m.

Nu vraagt iedereen zich natuurlijk af: "hoe kan het nou dat zo'n put zomaar begint in te storten?" Goed, dan nu even een woordje van onze geoloog, Patrick Brooijmans:

Op het moment van het waterverlies werd er al zo'n 50 meter in kalksteen geboord. Kalksteen heeft de eigenschap op te lossen in water, waardoor ondergronds holtes en grotten kunnen ontstaan. Hoogstwaarschijnlijk heeft de boorkop zo'n holte geopend en was deze niet gevuld met grondwater. Het spoelingwater is door de zwaartekracht in de holte gestroomd. Op een gegeven moment was de hele voorraad spoelingwater op en begon het waterpeil in de put zelf te zakken. Het bovenste deel van de put bestond uit relatief zachte gesteenten (klei en zand) die gesteund werden door de waterkolom. Toen deze waterkolom weg viel zijn deze zachte gesteenten in het boorgat gevallen. Het instorten van de put veroorzaakte een gat van vier bij drie meter en één meter diep en het verzakken van de achterkant van de boorinstallatie.

Aldus de woorden van de geoloog.

To Be Continued,
Mario van Hulten

[-Jeroen-]

As Samawah IRAK, Vrijdag 29 Augustus 2003.

Salaam Aleikum
Na iets meer dan een maand in het inzet gebied genieten wij vandaag, met de gehele supportbase, onze eerste "vrije" dag. Een goed moment om, vanuit de visie van de compagniescommandant, een en ander aan het thuisfront toe te vertrouwen over de Geniecompagnie, onze taak en de vorderingen daarbij.

"Ons" zal ik eerste even voorstellen. Ik mag mij commandant noemen van de Geniecompagnie van het 1(NL)Det IRAK. Verder geen eigennaam of nummer. En terecht, want de compagnie bestaat uit op dit moment uit 158 man en 3 maal vrouw afkomstig van diverse eenheden.

De grootse bijdrage komt van 103 Constructie compagnie. Daarnaast is de eenheid versterkt met een peloton van 41 Pantsergeniecompagnie, een groep van 13 Pantsergeniecompagnie, een Waterboorgroep en een 10-tal leden van de stafcompagnie van 101 Geniebataljon, Waterzuiveraars van 150 Gemengde compagnie, zes gemilitariseerde burgers en nog een 10-tal individuen van evenzoveel andere eenheden. Een gemêleerd gezelschap dus.

Onze taak hier is het bouwen van wat wij, het hele detachement (1140 man), hier ons tijdelijke "thuis" noemen. Met alles erop en eraan, douches, waterleiding, riool, elektriciteitsvoorziening, toiletten, airconditioning en meer. En dat op 5 verschillende locaties.

Belangrijker is het om te realiseren waarom wij dit doen. Onze rol in deze uitzending is het gehele detachement een thuis te geven waar zij kunnen rusten en zich zelf verzorgen. Hierdoor kunnen ze zich, voor langere tijd, maximaal richten op hun moeilijke taken hier in Irak.

Op dit moment hebben we bereikt dat iedereen van het detachement woont op de door ons gebouwde locaties. Natuurlijk zijn we nog lang niet klaar zijn. Daar wordt hier en daar wel eens over geklaagd maar dan realiseert men zich onvoldoende dat we wel op 4 locaties tegelijkertijd "compounds" bouwen.

Ook is het zo dat bij een inzet als deze, waarbij we als eerste Nederlands detachement neerstrijken in een gebied, een aantal onvoorziene probleempjes de kop opsteken. Daarvoor zijn vele oorzaken aan te dragen maar daar zal ik u niet mee vermoeien. Het is belangrijker dat u weet dat wij nog steeds onze rol in het geheel voor ogen hebben, en dus onze best doen om iedereen zo snel mogelijk zoveel mogelijk comfort te bieden.

Dat dit zo is wordt wel geïllustreerd door hoe wij met de "vrije dag" omgaan. Stiekem wordt er bijvoorbeeld op dit moment toch doorgewerkt om vanavond een 30-tal wooncontainers met daarbij een zogenaamde "natte-fab" (met douches en wastafels) op te leveren.

Over die oorzaken en hoe we daarmee omgaan toch nog even het volgende. Het geheel is te vergelijken met onze slaapplaatsen. Van de baas hebben wij een stretcher gekregen met daarbij natuurlijk een slaapzak, een klamboe en stokken om de klamboe te bevestigen. Nu heeft menigeen het volgende ontdekt. De stokken passen niet bij de klamboe en de klamboe niet bij de stretcher. Daarnaast wisten we al dat de slaapzak zeer geschikt is om bij koude temperaturen te worden gebruikt maar voor gebruik in de woestijn toch wel te warm is. Kortom: vervelend (normaal gebruiken we in ons bedrijf wat krachtiger termen maar deze zijn minder geschikt om op het Internet te bezigen).

Toch slapen we wel, en sinds kort ook allemaal goed. Het heeft in het begin geleid tot wat frustratie om je slaapplekje voor elkaar te krijgen maar uiteindelijk is het gewenste resultaat bereikt. Dat moet de kracht zijn van ons bedrijf, roeien met de riemen die we hebben en desnoods mee peddelen met je blote handen. (Vraag mij overigens niet hoe Defensie het voor elkaar krijgt om die rommel zo bij elkaar te zoeken, ik zou het werkelijk waar niet weten). Zo is het ook met onze vorderingen. Vele zaken gaan niet van een leien dakje en toch is er al veel bereikt en heb ik dus het volste vertrouwen in het uiteindelijk te bereiken doel.

Er wordt hard gewerkt door iedereen van de compagnie. Het zit vaak genoeg tegen en af en toe kan het zeker beter of sneller (we zijn nu eenmaal niet allemaal lieverdjes en zeker niet perfect), maar het huidige resultaat is goed. Zeker als we alle uitdagingen die wij hier zijn tegengekomen in ogenschouw nemen. Ik ben er dan ook trots op ook al laat ik dat niet altijd zien. En de leden van de compagnie kunnen trots zijn op zichzelf.

Waar hard gewerkt wordt vallen ook spaanders zoals u weet. Dat is geen probleem behalve als dat personeel treft en dat is helaas al twee maal gebeurd. We hebben een beklemming in een voertuig en een gecompliceerde beenbreuk te betreuren. Zoals de informatie nu is komt het allemaal goed met deze mensen. Helaas is de uitzending voor hen op een minder leuke manier tot een einde gekomen. Ook via dit medium wens ik de jongens, namens de gehele compagnie, sterkte en beterschap.

Commandant Geniecompagnie 1(NL)Det IRAK


bron (mindef.nl\sfir)