Arabische lente of verwoestend kruitvat

Gestart door jurrien visser (JuVi op Twitter), 26/07/2011 | 08:14 uur

Neo-Baathist

Citaat van: Tanker op 04/11/2011 | 20:28 uur
Ik ga voor een verwoestend kruitvat, meer fundamentalisten en sharia.
Lijkt wel of islam en een seculiere staat niet samengaan, Turkije is sinds de verkiezing van Erdogan ook behoorlijk geislamiseerd.

Zal er ooit een grootschalige "clash of civilizations" komen, vraag ik mij wel eens af.......
Kan je dat beargumenteren? Ik denk dat je dat niet kan!
Externe bemoeizucht staat gelijk aan agressie.
Geopolitiek deskundige.

onderofficier

Tegenslag is de beste gelegenheid om te tonen dat je karakter hebt; vele tonen (helaas) aan dat ze weinig karakter hebben.

Laurens

Citaat van: Tanker op 04/11/2011 | 20:28 uur
Turkije is sinds de verkiezing van Erdogan ook behoorlijk geislamiseerd.

voorbeelden?

Cigarz

Citaat van: Tanker op 04/11/2011 | 20:28 uur...Zal er ooit een grootschalige "clash of civilizations" komen, vraag ik mij wel eens af.......
Ik denk dat we er redelijk dicht bij staan. De Europese samenleving staat op het randje van instorten en er zijn rondom ons genoeg van die aasgieren die graag misbruik zouden maken van de situatie...

Tanker

Ik ga voor een verwoestend kruitvat, meer fundamentalisten en sharia.
Lijkt wel of islam en een seculiere staat niet samengaan, Turkije is sinds de verkiezing van Erdogan ook behoorlijk geislamiseerd.

Zal er ooit een grootschalige "clash of civilizations" komen, vraag ik mij wel eens af.......

jurrien visser (JuVi op Twitter)

"De Arabische Lente is een illusie", zegt Pierre Piccinin.

Als er in het Midden-Oosten of Noord-Afrika iets beweegt, wil onderzoeker Pierre Piccinin dat met zijn eigen ogen zien. Het afgelopen, turbulente jaar reisde hij verschillende malen over en weer naar Tunesië, Libië, Egypte en Syrië. En wordt Syrië, na Libië, het volgende doelwit van de NAVO? Tijd voor een gesprek.

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/11/04/de-arabische-lente-een-illusie-zegt-pierre-piccinin

jurrien visser (JuVi op Twitter)

Arabische lente brengt meer sharia
»
Een moslima wordt gestraft volgens de sharia-wetten in Atjeh, oktober 2010
AFP Toegevoegd: dinsdag 25 okt 2011, 17:11
Update: dinsdag 25 okt 2011, 22:35

De Arabische lente lijkt vooral islamitische groeperingen aan de macht te brengen, precies wat de verdreven dictators altijd wilden voorkomen. In Tunesië heeft de gematigde islamitische partij Ennahda de verkiezingen gewonnen. In Egypte wordt volgende maand een grote overwinning voor de Moslimbroederschap voorspeld. En in Libië wordt de sharia ingevoerd, zei de leider van de Overgangsraad dit weekeinde.

Toch hoeft het Westen zich geen zorgen te maken, bezweren de nieuwe Arabische leiders. Ze willen geen strenge vorm van sharia invoeren, maar juist een gematigde islam.

Het is nog lang niet duidelijk welke rol de sharia, het islamitische recht, zal gaan spelen in Tunesië, Libië en Egypte. Wereldwijd zijn er zo'n vijftig landen waar de sharia op een of andere manier wordt toegepast. Tussen die landen bestaan grote verschillen. Van het strenge Saoedie-Arabië en Iran, waar de shariawetgeving de enige wetgeving is, tot bijvoorbeeld kleine shariarechtbanken in Kenia, waar alleen familiekwesties van de moslimminderheid worden berecht.

Geen wetboeken
De sharia kent geen vaststaande wetboeken. Rechters moeten zich baseren op eerdere vonnissen en juridische uitspraken van islamitische rechtsgeleerden, vandaar de sterk uiteenlopende versies van sharia.

In feite zijn het vooral voorschriften voor moslims hoe ze zich in het dagelijks leven moeten gedragen. Uiteindelijk geeft God zijn oordeel over het handelen van elk individu, maar de sharia kent ook sancties om het juiste handelen af te dwingen.

Stokslagen
Sharia-rechtbanken behandelen officieel maar enkele rechtsgebieden, vooral op het gebied van familierecht, zedelijkheid en diefstal. In de Koran staan vijf verboden: op overspel, valse beschuldiging van overspel, het drinken van alcohol, diefstal en op het plegen van overvallen. Officieel staan er lijfstraffen op: stokslagen, steniging, amputatie of in het ergste geval de doodstraf. In de praktijk passen de meeste moslimlanden deze zware lijfstraffen niet toe, maar volstaan ze met mildere straffen.

Veel moslimlanden kennen naast de sharia-rechtbanken ook seculiere rechtbanken, waar de rechtsregels van de overheid gelden. Dat geldt onder meer voor gematigde moslimlanden als Indonesië, Bangladesh en Mali. Het staatsrecht en strafrecht bestaan er los van de sharia. In de 'strengere' landen als Afghanistan en Pakistan is de sharia de voornaamste bron van wetgeving.

Strakke broek
Toch is er de laatste tijd een trend dat de sharia 'oprukt' in de wereld. In delen van Indonesië, zoals Atjeh, heeft dat onder meer tot gevolg dat mensen, vooral vrouwen, zich ineens aan kledingvoorschriften moeten houden, zoals een verbod op strakke broeken of onbedekt haar.

Dit soort sharia-voorschriften, van meisjesbesnijdenis tot het dragen van sluiers, is wereldwijd een voortdurende bron van discussie. Zo had de Libische leider Kadhafi het verboden dat mannen meerdere vrouwen mogen trouwen, maar tot schrik van het Westen zei de Overgangsregering dit weekend dat ze polygamie weer gaat toestaan.

Democratie?
Analisten waarschuwen dat de nieuwe Arabische leiders zich nu liberaal en gematigd voordoen, maar dat straks wel degelijk de zogeheten 'baarden', de strenge islamisten, het voor het zeggen krijgen.

Toch lijkt een ding zeker: shariawetgeving en democratie zijn geen onverenigbare begrippen, zoals sommige westerse critici zeggen. Juist in landen als Tunesië, Egypte en Libië, waar de bevolking decennialang heeft geleden onder corruptie en wanbestuur, komen via de stembus de islamitische partijen aan de macht. De bevolking kiest voor hen in de hoop dat ze het beter gaan doen dan Ben Ali, Mubarak en Kadhafi. En daar hoort de sharia-wetgeving bij, om politici en burgers op het rechte pad te houden.

Bron: NOS

jurrien visser (JuVi op Twitter)

Saoedische Restoratie volgt op Arabische Lente

Geplaatst door Nick Ottens op 22 oktober, 2011 - 17:45

Terwijl de Arabische Lente in landen als Syrië en Jemen nog hevig voortduurt is de grootste olie-exporteur van het Midden-Oosten de contrarevolutie begonnen. Wat Saoedi-Arabië betreft moeten de volksopstanden van de afgelopen maanden de machtsbalans in de regio zeker niet al te veel in haar nadeel kantele

Als invloedrijkste olieproducent ter wereld is Saoedi-Arabië enorm gebaat bij stabiliteit in de regio, met name rond de waterwegen die zo'n essentiële schakel vormen in de mondiale oliehandel. Twee derde van het olietransport vindt plaats over zee. De helft hiervan vaart door de Perzische Golf. Olietankers met bestemming Europa en de Verenigde Staten passeren het Suezkanaal of varen rond de Kaap de Goede Hoop, afhankelijk van de grootte van het schip.

Saoedi-Arabië is het enige olieproducerende land dat beschikt over de mogelijkheid om binnen korte tijd meer olie te pompen. Toen in Libië de industrie begin dit jaar stil kwam te liggen omdat ook daar het volk tegen de macht in opstand kwam compenseerden de Saoediërs snel de beperkte Libische olieproductie om de prijs stabiel te houde

Om te voorkomen dat olie als wapen wordt ingezet en de monarchie in gevaar komt streeft Saoedi-Arabië naar een voorspelbare machtsverdeling in het Midden-Oosten. Het onafhankelijke optreden van Turkije en jarenlange Iraanse pogingen om diens Islamistische revolutie te "exporteren" worden dan ook scherp in de gaten gehouden in Riyad.

Het (enorme) koningshuis dat er zetelt moet tegelijkertijd religieuze spanningen in binnen- en buitenland beheersen. De Saoedische koning is immers bewaker van de heilige steden Mekka en Medina en staat aan het hoofd van een streng Islamistische staat waarin de Koran fundamentalistisch wordt uitgelegd en nageleefd. De excessen van de vele Saoedische prinsen en prinsessen ten spijt heeft de stokoude koning Abdoellah een reputatie hoog te houden. Als vroom man die jarenlang de Nationale Garde van Saoedi-Arabië leidde, wat als een tweede leger fungeert en het koningshuis moet beschermen tegen een militaire couppoging, beweert de vorst de gehele Moslimgemeenschap te vertegenwoordigen.

Eenzelfde pretentie heeft de Iraanse grootayatollah aan de overzijde van de Perzische Golf. De Arabier en de Pers zijn beide zowel wereldse als religieuze leiders die streven naar regionale hegemonie. Volgens Riyad hebben de Iraniërs in het geniep tenminste enkele van de Arabische opstanden aangewakkerd met als doel de Saoedische macht te breken. Toen afgelopen maart in het kleine en welvarende Bahrein de sjiitische meerderheid de straat om ging om politieke vertegenwoordiging te eisen binnen de soennitische monarchie vermoedden de Saoediërs onmiddellijk een complot. Samen met de Verenigde Arabische Emiraten intervenieerden zij daarom met militair geweld en werd de opstand neergeslagen.

Het was de meest zichtbare Saoedische interventie tot dan toe maar niet de eerste. In januari bood Saoedi-Arabië al toevlucht aan de verstoten Tunesische dictator en ook de Jemenitische president Ali Abdullah Saleh vond onderdak in het koninkrijk nadat hij verwond was in een bomaanslag.

In het tribaal en religieus versplinterde Jemen mengde Saoedi-Arabië zich al eens eerder in een burgeroorlog. Dat komt nu van pas. In Salehs afwezigheid bloedde de protesten van jongeren dood en nam de Islamitische Islah beweging het stokje over. Deze oppositiegroep bestaat uit Moslimbroeders en Salafisten die bekend staan om hun weinig gematigde geloofsovertuigingen. De macht ligt echter bij de derde groep binnen Islah, de Hashid stam waarmee Saoedi-Arabië nauwe banden heeft. Wie uit deze machtsstrijd als winnaar verrijst maakt voor Riyad niet meer uit. Zowel Saleh als de Hashid steunen op geld uit het noorden.

Saoedi-Arabië voerde een soortgelijk buitenlands beleid met betrekking to Egypte. Zolang het leger aan de macht was wisten de twee soennitische mogendheden de vrede met Israël te bewaren en werden Iran en Syrië gemarginaliseerd. Tegelijkertijd bood Saoedi-Arabië ten tijde van president Nasser, waar het minder goede betrekking mee onderhield, onderdak aan leden van de Moslimbroederschap en zou het de salafistische tak van de beweging jarenlang hebben gefinancierd.

Toch gaf Saoedi-Arabië de voorkeur aan Moebarak en de zijnen. Door zijn gedwongen aftreden verzwakte Egypte en is een pilaar van stabiliteit in het Midden-Oosten omgevallen. Het gebrek aan Amerikaanse steun voor de in Saoedische ogen trouwe bondgenoot van het Westen werd de Verenigde Staten in Riyad niet in dank afgenomen. Voorlopig moet het koninkrijk zonder veel steun de Iraanse druk weten te weerstaan. Of het leger in Egypte in het zadel blijft of de Moslimbroeders middels vrije verkiezingen aan de macht komen maakt eigenlijk weinig meer uit -- beide zullen tot op zekere hoogte van Saoedi-Arabië afhankelijk zijn.

Met geld alleen komt Riyad er echter niet. De door Saoedi-Arabië gesteunde eenheidsregering van Libanon kwam begin dit jaar ten val toen Hezbollah, een door Iran gefinancierde terreurbeweging, zich uit de coalitie terugtrok. Niet alle fanatici zijn om te kopen.

Des te verontrustender is de interne onvrede. Saoedi-Arabië blijkt niet immuun voor volkswoede, ondanks pogingen een opstand te ontmoedigen met verhoogde onderwijs- en welvaartsgelden. De afgelopen weken zouden sjiieten in het olierijke westen van het koninkrijk meerdere malen in ongeregeldheden zijn verwikkeld. De officiële berichtgeving is schaars maar Riyad zegt het buitenland de schuld te geven van de onvrede daar. De beschuldigende vinger gaat wederom naar Teheran.

De Saoedische interventie in Bahrein had niet alleen tot doel de volksopstand daar de kop in te drukken; het was ook een boodschap aan de sjiitische minderheid in Saoedi-Arabië alsmede het sjiitische bewind in Iran. De Saoediërs geven de voorkeur aan dollar diplomatie maar als wapengekletter nodig is schuwen ze het niet.

Een militaire interventie in navolging van Bahrein lijkt in Syrië onwaarschijnlijk maar in dat land zal wel het lot van de Arabische Lente -- en daarmee de toekomstige machtsbalans in het Midden-Oosten -- bepaald worden.

De Saoedische koning nam in augustus publiekelijk afstand van het Syrische regime dat hij veroordeelde voor het geweld dat het inzette tegen demonstranten. Cynisch machtsvertoon natuurlijk want het is niet alsof er in Saoedi-Arabië bijzonder veel vrijheid van meningsuiting geldt. Opvallend was echter de snelheid waarmee andere Golfstaten alsmede de Arabische Liga zich achter de koning schaarden.

Tot nog toe lijkt Saoedi-Arabië niet veel meer gedaan te hebben om de uitkomst van de Syrische opstand te beïnvloeden dan satelliettelefoons te leveren aan de oppositie. Als het nog geen wapens Syrië in heeft gesmokkeld is dat hoogstwaarschijnlijk slechts een kwestie van tijd. Naarmate de protesten meer beginnen te lijken op een gewapende revolte zal Riyad banden proberen te smeden met de tribale soennitische leiders in het oosten van Syrië alsmede de Moslimbroederschap in de steden. Wanneer de Ba'ath Partij valt gaat Syrië een periode van onrust tegemoet waarin verschillende bewegingen de macht zullen proberen te grijpen. Saoedi-Arabië zet in op een overwinning voor de Moslimbroeders die immers als enige oppositiebeweging georganiseerd zijn.

Vraag is of de Iraniërs met een soennitisch bewind in Damascus kunnen leven. Een pro-Saoedische staat zou het lastiger maken voor Teheran om de proxy oorlog die het grotendeels via Hezbollah met Israël voert door te zetten. Ook tast het Irans invloed in Irak aan waar het aanstuurt op een verbond. De vermeende aanslag die Iran beraamde op de Saoedische ambassadeur in de Verenigde Staten zou erop kunnen duiden dat Iran zich dusdanig in het nauw gedreven voelt dat het bereid is enorme risico's te dragen in het dwarsbomen van het koninkrijk. Het kan de Arabische Lente echter niet een al te warm hart toedragen. Iran heeft ook met interne onvrede en etnische verdeeldheid te kampen. Wanneer het regime in Syrië valt geeft het wellicht aanzet to hernieuwde protesten in Iran.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2011/10/saoedische-restoratie-volgt-op-arabische-lente

jurrien visser (JuVi op Twitter)

Arabische journalisten: gure herfst
»
Zondag zijn er verkiezingen in Tunesië
AFP Toegevoegd: zaterdag 22 okt 2011, 07:37

Door correspondent Tijn Sadée

Tien maanden na de revolutie houden de Tunesiërs morgen hun eerste vrije verkiezingen. Ruim 11.000 kandidaten namens meer dan 100 partijen dingen naar de 218 zetels in het parlement.

De gebeurtenissen in het land, begin dit jaar, bleken de aanzet tot de Arabische lente. Massaal kwamen mensen in een groot deel van de Arabische wereld in opstand, gewapend met vaak niets anders dan een account op Facebook of Twitter.

De aloude gezagsgetrouwe Arabische media stonden erbij en keken ernaar. Is hun tijdperk voorbij? Krijgen nu jonge journalisten, opgestaan tijdens de revoluties, eindelijk een kans? Of maakt de Arabische Lente al weer plaats voor een gure herfst?

Zorgen
Op een conferentie in Brussel, aan de vooravond van de verkiezingen op 23 oktober in Tunesië, delen Arabische journalisten hun zorgen over de toekomst.

"Mijn station 25 TV is onlangs al weer stilgelegd door de militairen", zegt de Egyptische televisiejournalist Mostafa El-Ghamry. 25 TV ontstond tijdens de revolutie. "Het gaat de komende tijd heel heavy worden in mijn land, maar ik ben bereid om voor de persvrijheid in Egypte te sterven. De mensen op het Tahrirplein zijn niet voor niets gestorven", zegt hij.

"We leven momenteel in anarchie", zegt de Tunesische journalist Abdel Aziz Hali. "Ik hoop dat we na de verkiezingen een democratisch Tunesië krijgen, maar ik ben pessimistisch."

Minder vrijheden
Zijn collega Hamza Alsou'd uit Jordanië hoopt dat de wereld eindelijk de schijnwerpers zet op zijn land. "Door een nieuwe wet riskeert een journalist die over corruptie schrijft astronomisch hoge boetes. Niemand die dus durft."

Protesten in Jordanië werden in maart keihard neergeslagen. Alsou'd: "Het Westen ziet Jordanië als een relatief stabiel land met een mild regiem, maar het tegenovergestelde is waar: wij hebben minder vrijheden dan Egyptenaren of Tunesiërs."

Bron: NOS

KapiteinRob

Citaat van: Elzenga op 26/07/2011 | 17:57 uur
Soms is het wijzer...hoewel ook moeilijk en ergens gevaarlijk...dus zoiets moet goed begeleid worden....om te scheiden.. en binnen een eigen entiteit en groep de zaak (weer) op te bouwen.

Lijkt me meer iets dat van pas komt in het topic over de problemen in de Eurozone.........

Elzenga

#4
Citaat van: refdag op 26/07/2011 | 08:14 uurEen harde voorwaarde voor succesvolle democratische hervormingen is het door alle burgers gedeelde gevoel van loyaliteit aan de eigen staat. Dat vereist enerzijds het bestrijden van sektarisch groepsdenken, anderzijds de opleiding van een nieuwe klasse van politici die hun ambt niet zien als de snelste weg tot zelfverrijking.
Als ik dit zo lees zijn veel Westerse landen ook toe aan een herijkingsproces. En misschien ligt daar wel het diepere probleem hier. Democratie in het Westen is volgens mij zo uitgehold en omgeven met schandalen, leugen-cultuur en geloofwaardigheidsproblematiek van politiek en overheden, dat dit toch moeilijk een aanlokkelijk voorbeeld kan zijn voor de landen daar. Zeker als Westerse landen ook nog jarenlang de dictaturen daar hebben gesteund en als vrienden behandeld...en dat in bepaalde landen daar nog steeds doen. Alternatieven, sommigen minder wenselijk, worden dan aantrekkelijker.

Nu het hek van de dam is daar is het misschien het meest verstandig om groepen in bepaalde landen vooral niet te lang te gaan dwingen samen te werken...wat veelal tot nog grotere botsingen en geweld leidt....maar te onderkennen dat de veelal koloniaal getrokken grenzen van landen niet altijd langer te handhaven zijn. We hebben dat met name in Oost-Europa, de Balkan en de voormalige USSR ook gezien...en recent Indonesië/Timor en in Soedan...en ook onze zuiderburen worstelen er nog steeds mee. Soms is het wijzer...hoewel ook moeilijk en ergens gevaarlijk...dus zoiets moet goed begeleid worden....om te scheiden.. en binnen een eigen entiteit en groep de zaak (weer) op te bouwen. Wat uiteindelijk, zie EU en andere samenwerkingsverbanden, op termijn ook weer tot samenwerking kan leiden en zelfs samengaan.

Ik krijg soms de indruk dat de globalisering op bepaalde terreinen dit soort tegenreacties/stromingen oproept...ergens mensen meer werelds worden,  maar daardoor meer behoefte krijgen aan ook andere eigen identiteit(en) en gevoel van saamhorigheid en ergens bij horen. Speelt denk ik ook in veel Westerse landen en veroorzaakt ook daar problemen en (politieke) spanningen. 

KapiteinRob

Citaat van: dudge op 26/07/2011 | 10:44 uur
Zeker als die oorlog plaatsvind aan de zuid-grens van Europa.

Er is momenteel een oorlog aan de zuidgrens van Europa bezig.

Citaat van: dudge op 26/07/2011 | 10:44 uur
Je kan een hoop zeggen van een dergelijk land en hun barbaarse (en selectieve) straffen, het is beter dan een volle 'burgeroorlog'.

Vind jij; een burgeroorlog wil ook nog wel eens resulteren in de afschaffing van een walgelijke "staatsvorm".

Los daarvan zouden ze het lekker uit mogen zoeken daar; ik snap niet waar we ons mee bemoeien. Linksom of rechtsom kan het tegen je werken, zoals in het openingsartikel ook al wordt aangegeven.


KapiteinRob

Citaat van: dudge op 26/07/2011 | 08:56 uur
Met alle goedbedoelde 'hulp', zouden we die arabieren wel eens in het puin kunnen storten.

Als dit als resultaat heeft dat handen afhakkende en stenigingen uitvoerende landen onder het puin terecht komen, kan ik er niet mee zitten. Wat mij betreft mogen ze het sowieso allemaal lekker zelf uitzoeken en moeten we ons als westerse wereld er helemaal niet mee bemoeien. En zij zich niet met ons. Olie (ver)kopen en that's it.

jurrien visser (JuVi op Twitter)

Arabische lente of verwoestend kruitvat


De aanvankelijke euforie over wat in het Westen de Arabische lente werd genoemd, lijkt een halfjaar na dato aan­merkelijk bekoeld te zijn. In plaats van een naderende zomer verwachten sommigen zelfs een heuse geweldsexplosie, te vergelijken met 'onze' Eerste Wereldoorlog.


In december 2010 stak een Tunesische jongeman Mohammed Bouaziz zichzelf uit pure wanhoop in brand, hiertoe gedreven door de uitzichtloosheid van zijn bestaan.

Het vuur dat zijn lichaam verteerde, transformeerde zich in de daaropvolgende weken en maanden tot een olympische fakkel, die eerst in Tunesië zelf van provincie tot provincie werd gedragen totdat de Tunesische hoofdstad werd bereikt. Uiteindelijk betekende het het einde van de ambts­periode van de Tunesische president Zine al-Abidine.

Daarmee leek het startschot voor de revolutie te zijn gegeven, want de fakkel werd vervolgens oostwaarts gedragen.




Iedere revolutie heeft haar eigen martelaren en de persoon van Mohammed Bouaziz werden het gezicht en het symbool van een verloren generatie zonder toekomstperspectief.

Bondgenoot

Intussen werd het Westen volkomen verrast door de gebeurtenissen. De Tunesische president Zine al-Abedine was immers decennialang het vertrouwde gezicht van het meest seculiere regime in de Arabische wereld en een onversaagde westerse bondgenoot.

Wat niet mocht verhinderen dat politieke leiders in westerse hoofd­steden zich haastten de Tunesische president af te serveren als ,,een dictator" omdat men, zoals de Amerikaanse 
president Barak Obama verklaarde, ,,aan de goede kant 
van de geschiedenis wilde staan." Hetzelfde scenario herhaalde zich korte tijd later in Egypte.

Paradoxaal genoeg gaf het Westen hiermee ook een verkeerd signaal af. Westerse bondgenoten in Bahrein, Jemen en andere Arabische landen begrepen dat hun bondgenootschap met het Westen kennelijk niet loonde.

Met deze conclusie trad de Arabische revolutie een bloedige fase in, want Arabische regimes besloten demonstranten in eigen land niet met een olijftak,maar met een kalasjnikov tegemoet te treden.

Terwijl het Midden-Oosten worstelt met de gevolgen van de volksopstanden, worstelt het Westen met zijn perceptie ervan. In Europa dénken we revoluties te begrijpen, omdat die in belangrijke mate de koers van ons continent hebben bepaald. Revoluties zijn echter altijd het product van maatschappelijke misstanden én van intellectuele stromingen die hun wortels en voedingsbodem vinden in de eigen geschiedenis. Dat maakt het tot een hachelijke zaak om revoluties in andere delen van de wereld louter te bezien vanuit Europees perspectief.

Het waren maatschappelijke misstanden zoals honger, ellende onder arbeiders en onderdrukking die aan de wieg stonden van de Franse en de Russische revoluties, respectievelijk in 1789 en 1917.

Deze oorzaken van revoluties kunnen we ook probleemloos terugvinden in het huidige Midden-Oosten. De intellectuele stromingen die vervolgens het verloop en de uitkomst van deze revoluties bepalen, zijn in de Arabische wereld heel anders dan die in Europa. Dat maakt dat het niet vanzelfsprekend is dat de huidige onrust in het Midden-Oosten zal resulteren in liberale democratieën.

De aard en de positie van de islam in de samenlevingen van het Midden-Oosten lijken erop te wijzen dat eventuele toekomstige democratieën in de Arabische wereld níét liberaal zullen zijn, naar Europees model. Verder stellen nogal wat Arabische jongeren uberhäupt vraagtekens bij de democratie als staatssysteem, waarbij hun zienswijze in belangrijke mate wordt bepaald door de veelal niet-functionerende democratieën in Libanon en Irak.

Desondanks leidden de gebeurtenissen van 11 september 2001 tot een verhevigde druk van Washington op Arabische landen om tot politieke her­vormingen te komen. Washington zag in vrije verkiezingen en in het invoeren van democratie het meest doeltreffende medicijn om de kwaal van islamitisch radicalisme te bestrijden. Het ,,nieuwe democratische Irak" moest hierbij een voorbeeldfunctie gaan vervullen.

Eigenheid

Veel Arabische intellectuelen en islamisten verwijten het Westen dat het geen rekening houdt met de ,,eigenheid" van de Arabische wereld. Deze Arabische eigenheid werd duidelijk na 
de Iraakse verkiezingen van 
7 maart 2010.

Tijdens de politieke stoelendans die na de verkiezingen op gang kwam, waarschuwden diverse politici voor burger­oorlog als hun politieke eisen niet werden ingewilligd. Vrijwel alle politieke partijen in Irak bezitten milities.

De ontwikkelingen in deze jongste Arabische democratie vertonen overeenkomsten met de oudste Arabische democratie, Libanon. Dat land maakt zichtbaar dat de eerste loyaliteit van burgers niet bij de staat ligt, maar bij de eigen groep. Al deze groepen vechten om hun deel van de politieke macht, want dat geeft toegang tot staatsfuncties en tot de schatkist.

Democratische bewegingen van intellectuelen bleken de afgelopen decennia te zwak om de heersende regimes uit te dagen. Veel intellectuelen emigreerden naar het Westen, om van daaruit hun oppositie voort te zetten. Het waren islamitische bewegingen die in de Arabische wereld zelf stand­hielden. Ze zijn beter en vaak ook internationaal georganiseerd en kunnen rekenen op sympathie van burgers. Deze bewegingen vertegenwoordigen echter de agenda van de politieke islam. Het realiseren van een democratische rechtsstaat, gefundeerd op de gelijkheid van alle burgers voor de wet, is bepaald niet hun uitgangspunt en doel. Ze steunen weliswaar de oproep van Washington tot vrije verkiezingen, maar enkel omdat dit voor hen een succesformule is gebleken.

Te vrezen valt dat bij af­wezigheid van een werkelijk democratische oppositie in veel landen vrije verkiezingen zullen leiden tot de vervanging van een autoritair militair regime door een militant islamitisch regime.

Een harde voorwaarde voor succesvolle democratische hervormingen is het door alle burgers gedeelde gevoel van loyaliteit aan de eigen staat. Dat vereist enerzijds het bestrijden van sektarisch groepsdenken, anderzijds de opleiding van een nieuwe klasse van politici die hun ambt niet zien als de snelste weg tot zelfverrijking.

Zonder deze voorwaarden hebben vrije verkiezingen geen enkele zin. Maar in plaats van het sektarisme in Irak en Libanon aan te pakken, heeft het Westen zich de sektarische spelregels eigen gemaakt en steunt het de ene groep tegen de andere, naar gelang de omstandigheden.

In het denken van veel van mijn Arabische vrienden staat democratie voor afwezigheid van gezag en voor alle problemen van geweld en chaos die hiermee samenhangen. ,,Jullie in Europa hebben democratie, wij hebben gezag", houden ze me steeds weer voor. De ont­wikkelingen in Libanon, Irak en nu ook in Egypte, hebben hen slechts gesterkt in deze visie. In werkelijkheid is het het heersende sektarische denken dat tot gezagsvacuüms leidt.

Doos van Pandora

Op basis van de ontwikkelingen in Irak en Libanon vrezen veel Arabieren dat mét de invoering van democratie de doos van Pandora wordt geopend en de aanwezige groepen en sekten elkaar op leven en dood gaan bestrijden.

Zo hoorde ik enkele weken geleden een Arabische deskundige de bezorgde woorden uitspreken dat het huidige Midden-Oosten hem deed denken aan Europa vlak van voor de Eerste Wereldoorlog. Er waren toen zo veel brandhaarden in Europa dat iedereen voelde dat de bom vroeg of laat zou barsten. Alleen wist niemand wáár dit zou gebeuren.

Iets dergelijks is aan de orde in de Arabische wereld van nu, maar als gevolg van de westerse fixatie op de oorlog in Libië en op de gebeurtenissen in Syrië ziet men dat in het Westen niet. Zo neemt in Irak het sektarisch geweld iedere maand toe. In Libanon is de sfeer om te snijden en iedereen vraagt zich af of dit kleine land opnieuw op een burgeroorlog afstevent. Groeiende spanning ook in de golfregio, waar de Arabische golfstaten en Iran elkaar wantrouwen.

Het Westen zou er daarom goed aan doen de balans te bewaren tussen enerzijds het aanmoedigen van hervormingsbewegingen en anderzijds het bewaren van stabiliteit in de regio.

http://www.refdag.nl/nieuws/buitenland/arabische_lente_of_verwoestend_kruitvat_1_578449