een stukje van de bbt bond voorzitter

[Mikemans]

Dit is een verhaal over een feestje. Een heel zuur feestje.

Bij jarig zijn hoort een feestje. De XRcise is vijftig, dus schuimsneeuw en glühwein uit de kast, leuke hut uitzoeken, après-skihut CD en hier dat bier. Op dit feestje was ook een goede kameraad van mij aanwezig, laten we hem voor dit verhaal Ronnie noemen. Ronnie is jaren lang BBT-er geweest, drie keer uitgezonden. Nog steeds op gepoetste kisten, gemillimeterd haar en geschoren kin. Rug recht, stevig en trots. Nu, een paar jaar later, doet ie iets heel anders. Zoals alle BBT-ers uiteindelijk terug gaan naar het bestaan als burger. En toch kun je zien dat hij militair was. En dat is goed.

Bier en Tieten was het hoogtepunt van de après-ski CD. Wij maar springen en de boxen maar knallen. Na heel veel springen mis ik Ronnie. Zoals Ronnie altijd verdwijnt als het bier goed gevloeid heeft.

Dan zit hij ergens te huilen. Als een klein kind, in elkaar gedoken op een bankje. Want dan heeft hij het weer gezien. Het is steeds hetzelfde filmpje: Hij zit in het voorste voertuig. Helm scherfvest, wapen. Ze draaien een straat in. En dan staat daar dat jongetje. Misschien vijftien, misschien iets ouder. Ronnie ziet alleen de RPG. De RPG die op hem gericht is. Alléén op hem zo lijkt het. De chauffeur geeft gas, ze moeten nog zeker vijftig meter rechtdoor voor ze af kunnen slaan. Vijftig meter lang richting de RPG. Dat is alles wat Ronnie ziet. En blijft zien. En weer blijft zien. Elke keer als het bier de weerstand heeft afgebroken komt het filmpje. En elke keer vraagt Ronnie zich af: zal hij schieten. Zal dat ventje aan het einde van die korte straat zijn RPG met kinderlijk gemak Ronnie's voertuig insturen.

Ja, het leven gaat voor heel veel mensen over Bier en Tieten. Maar elke keer als dat Bier en Tieten-volk bedenkt dat er ergens stront moet worden geruimd worden Ronnies opvolgers, de BBT-ers van nu, eropuit gestuurd. Om te doen waar ze goed in zijn. Om uiterst professioneel hun leven te wagen voor dat Bier en Tieten-volk wat ze weg stuurde. En als dan, jaren later, eindelijk iemand begrijpt dat je daar af en toe best een bedankje voor mag krijgen, dan moet dat achter de gesloten hekken van een kazerne, laten we zeggen in Assen. En dan wordt er door de vaderlandse media schande gesproken: want zo goed ging het toch allemaal niet.

Als ik dat hoor moet ik altijd aan Ronnie denken: iedereen die er ook was mag oordelen, die kan het weten. De rest moet gewoon zijn muil houden.

Roland Boom, voorzitter BBTV

Gewoon iets wat ik het lezen waard vondt en jullie niet wilde onthouden.