Toekomstige inzet gebieden EU military groups/krijgsmacht

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

Het oude continent valt uit elkaar

29 Juni 2011 The New York TimesNew York

Radeloos in de omgang met de schuldencrisis, weifelend in Libië en Afghanistan: Europa is niet slechts aan het verzwakken, maar wordt nu ook een probleem voor de Verenigde Staten. Dat is het harde oordeel van The New York Times.

Het overleven van de gemeenschappelijke Europese munt, het vrije verkeer over nationale grenzen en de transatlantische collectieve veiligheid zijn allemaal zeer onzeker geworden. De Europese leiders verkeren in een staat van ontkenning of verlamming.

Hoe kunnen de Europese leiders toestaan dat de steunpilaren van het welzijn van het continent in gevaar komen? Het probleem is dat er geen Europese leiders zijn, alleen maar een Duitse bondskanselier, een Franse president, een Italiaanse premier en anderen, die wel een continentale visie voorwenden, maar eigenlijk nooit verder kijken dan hun lokale politieke belangen.

Het onvermogen van Europa is ook voor de Amerikanen een probleem. Een mogelijke ondergang van de euro kan de wereldeconomie onderuit halen. Een ineenstorting van de NAVO zou betekenen dat de Verenigde Staten een zelfs nog groter deel van de veiligheidslasten op zich zouden moeten laden. Ruim een jaar na het uitbreken van de schuldencrisis zijn de belangrijkste Europese leiders nog steeds niet in staat de noodzakelijke harde beslissingen te nemen.

Het zou de politici dwingen de waarheid te vertellen

Een constructieve oplossing zou bestaan uit het saneren van de buitensporige schulden, het herkapitaliseren van de getroffen banken en het zodanig verzachten van de bezuinigingsmaatregelen dat de debiteurenlanden vooral Griekenland, Ierland en Portugal weer solvabel kunnen worden door te groeien. Geen enkel individueel land kan het zich veroorloven een dergelijke oplossing te financieren, maar Europa als geheel wel.

Bij wijze van welkome concessie aan de realiteit heeft de Franse president Nicolas Sarkozy bekendgemaakt dat de Franse banken nu bereid zijn de looptijd van een deel van de Griekse staatsobligaties 'vrijwillig' te verlengen. Dat zou kunnen helpen, maar alleen als heel Europa het Franse voorbeeld volgt de Duitse banken moeten dat nog doen en vervolgens de druk op Athene verzacht om nog meer bezuinigingsmaatregelen te nemen.

Het verkopen van dit pakket aan de Europese kiezers zou de politici dwingen de waarheid te vertellen. Het alternatief is dat de eurozone uit elkaar valt en dat de handel op het hele continent daar onder zal lijden.

Het vluchtelingenprobleem is te groot voor individuele landen

Het openstellen van de meeste interne Europese grenzen in de afgelopen twintig jaar is een economische zegen gebleken. Maar vrijwel ieder land heeft ook te maken gekregen met de alarmerende opkomst van partijen die zich tegen de immigratie keerden. De economische crisis en de aankomst van tienduizenden Tunesische en Libische vluchtelingen heeft deze xenofobie naar nieuwe hoogten gestuwd.

Frankrijk, Italië en Denemarken hebben geprobeerd zich er selectief uit te wurmen onder een aantal bepalingen van het historische Schengenverdrag, met zijn open grenzen. Het vluchtelingenprobleem is echter te groot voor individuele landen. Ook op dit punt is Europees leiderschap vereist.

De snelle reactie van Europa op de wreedheden van kolonel Khadaffi in Libië was veelbelovend. Frankrijk drong hard aan op internationale actie, en de NAVO-bondgenoten stemden ermee het leiderschap op zich te nemen na een ronde van Amerikaanse luchtaanvallen.

De Verenigde Staten dragen 75 procent van de militaire uitgaven

Maar de kosten van jaren van te lage militaire investeringen door de meeste Europese lidstaten van de NAVO zijn snel duidelijk geworden, toen deze landen zich tot Washington moesten wenden voor bommen en andere fundamentele steun. Een gemeenschappelijk veiligheidsbeleid is er altijd van uit gegaan dat Amerika Europa te hulp zou schieten tegen een supermacht als de Sovjet-Unie. Maar het onvermogen van de Europese NAVO-partners om een kleine vis als Libië de baas te worden zou iedere Europese defensieminister de stuipen op het lijf moeten jagen.

De Amerikanen zijn oorlogsmoe, en de angst voor een zwakkere NAVO schrikt politici niet langer af, zoals het gevecht over de campagne in Libië heeft aangetoond. We weten niet hoe veel langer de kiezers in de VS nog hun steun zullen willen verlenen aan een alliantie waarin de Verenigde Staten 75 procent van de militaire uitgaven dragen en een nog veel groter percentage van de daadwerkelijke gevechten.

De Europese leiders moeten op eigen kracht snel met een bredere visie komen, of zij – en hun Amerikaanse bondgenoten – zouden wel eens een hoge prijs kunnen gaan betalen.

http://www.presseurop.eu/nl/content/article/747651-het-oude-continent-valt-uit-elkaar

[Elzenga]

Laten we uitgaan van de EDO. (wat ik ook wel ken als 'Ergst Denkbare Overstroming' )
Nationale krijgsmachten dus, maar wel in taakgroepen goed inzetbaar (dus ook interoperabiliteit) en onder een effectief commando. Vergelijk het, voor de marine, met een SNMG.

Ik hou in dat opzicht de NAVO oude stijl dus aan als wat realistisch is en wordt. Dus een basis structuur die volledig gericht is op de verdediging van het EU-grondgebied..met eveneens...zij het minder omvangrijke...stationering van bondgenootschappelijke troepen in de grensgebieden...en een art.5 constructie met dezelfde doelstellingen doch ook beperkingen. Ik denk dat dit de enige focus is waarover alle lidstaten het wel eens kunnen worden...en dus eenduidigheid over zal bestaan. 

De Europese defensiesamenwerking is m.i. ook zeker een topic waardig, en misschien een discussie die eerst gevoerd moet worden, maar als we nu uitgaan van de bovengenoemde samenwerking, waar zouden we dan moeten 'zitten' en wat moeten we daar dan kunnen?

verder weg, dus meer de wat vagere "veiligheidsbelangen"...en die soms van specifieke EU-lidstaten en niet zozeer het collectief...zullen denk ik via een andere opzet "geregeld" moeten worden..misschien meer in de Europese Raad...en daar zal het denk ik vaker om een "coalition of the willing" gaan. Want wat is hier een gemeenschappelijk strategisch EU-belang elders in de wereld? dat is niet altijd goed te bepalen...althans niet waar unaniem of in ieder geval de overgrote meerderheid van EU lidstaten het mee eens is.

Strategische scheepvaartroutes lijken mij in ieder geval belangrijk. Daar zouden EU-eskaders geregeld hun gezicht mogen laten zien wat mij betreft. Perzische Golf zal een focus zijn. Conflicten in het Midden-Oosten en Noordelijk Afrika..ook gezien belang Suezkanaal en immigranten-problematiek. De intercontinentale raketdreiging...nu door de VS geclaimd, maar vind ik ook een eigen EU verantwoordelijkheid. Waar mogelijk kunnen EU landen gemeenschappelijk eenheden aanbieden aan VN-operaties en missies.

Toch zullen veel zaken denk ik gewoon een nationale focus blijven...zoals de overzeese gebieden van de Britten en Fransen, maar ook die van Nederland in het Caribisch Gebied. Zullen net als bij de NAVO(oude stijl) geen directe collectieve reactie veroorzaken.

[KapiteinRob]

Daarbij, in kleiner verband in de Mediterraanse zee, Caribean en in de arctic ivm de mogelijk noordelijke route en natuurlijk Russische ambities..

De Middellandse Zee lijkt me minder belangrijk, omdat de hele noordrand ervan al EU-gebied is. Verder heb ik even geen beeld bij het belang van de Caribean voor de EU. De Noordpoolarea moet je inderdaad niet onderschtatten, de geluiden horende over grondstoffen en wellicht over enkele jaren een open zeeverbinding....

[KapiteinRob]

Ik vind dat het primaire inzetgebied de Noord-Indische Oceaan en de aansluitende zeeen dient te zijn. Energietransportroutes veilig en open houden.

[Elzenga]

Tja...ik denk dat de vorm van die samenwerkingsstructuur in deze wel vrij bepalend is. Wat kan en gaat vanuit de EU en wat vanuit de "coalition of the willing"? Hoe ziet de structuur eruit? Vanuit de bestaande instituties of is er binnen de EU sprake van een naar de NAVO gemodelleerde defensieorganisatie-tak? (die ik zelf altijd gemakshalve de Europese Defensie Organisatie (EDO) noem). Niet alle EU lidstaten hebben immers dezelfde belangen. Sluit je dit zelf kort of is dit ook onderdeel van de discussie in dit topic?

[KapiteinRob]

In dit toekomst scenario gaan we er vanuit dat er een effectieve vorm van militaire samenwerking is gevonden binnen de EU.

En is er in dit topic ook een effectieve vorm van politieke samenwerking gevonden, m.n. in het buitenlands beleid?

[dudge]

Dit topic gaat uit van een situatie die nu nog geen realiteit is, en dat misschien ook wel nooit gaat worden. Dat maakt niet uit, we kijken hier vooruit. In dit toekomst scenario gaan we er vanuit dat er een effectieve vorm van militaire samenwerking is gevonden binnen de EU. Voor sommige lijkt dat misschien een paradox, maar daar gaan we het in dit topic niet over hebben.

De EU landen hebben hebben een soort van NATO structuur gevonden. Er bestaat een EU planning Group en operaties (zoals Atalanta) kunnen worden geleid. Reeds meerdere keren is er een EU eskader bestaande uit schepen van verschillende landen de wereld rond gezeild.

Voor het gemak noemen we dit de EU krijgsmacht. Waar zou deze actief moeten zijn? Wereldwijd, ongetwijfeld, maar waar moet een specifieke facus liggen, waar moeten we bases 'openen', wat moeten we daar mee, wat stationeren we daar, met wie werken we samen?

Dit topic komt voort uit de discussie over EU bases in de Indische en zuid-Chinese zee. Kan me dus goed voorstellen dat het openen van bases in die regio eerst wordt besproken.