'Gelooft nog iemand in de Dutch Approach?'

[boekje_pienter]

De Dutch Approach?

Dat is niets anders dan een vernederlandste comprehensive approach, die met name door de media is gepropageerd als uniek. Er is natuurlijk niets unieks aan om de drie-eenheid van politiek, veiligheid en ontwikkeling in onderlinge samenhang te zien. Het is, met de kennis van nu , vanzelfsprekend.

Juist binnen de asymmetrische oorlogvoering tegen opstandelingen staat (COIN) staat, sinds Irak en Afghanistan, m.i. als een paal boven water dat het verbeteren van de internationale vrede en veiligheid niet los kan worden gezien van het verbeteren van de veiligheid van anderen (lees: Irakezen, Afghanen).

[Elzenga]

Thomas von der Dunk zal best wel verstand hebben van vele zaken maar over dit onderwerp... Vooral niet al te serieus nemen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_von_der_Dunk

Dat niet alleen...weer een figuur die denkt een leuk stukje te kunnen schrijven zonder de ballen verstand te hebben van de materie.

De Dutch Approach...(als die als dusdanig al bestaat)...later de 3D-aanpak genoemd ("Diplomacy, Development, Defence") is in feiten de kern van een goede en effectieve COIN strategie. Aldus de experts op dit gebied. Ironisch is dat het volgens mij ook de kern is van hoe de Afghaanse samenleving normaliter werkt. Wel vraagt het toewijding aan alle 3 elementen...en daar is mogelijk wel kritiek te leveren op de Nederlandse aanpak.

Dat de Amerikanen en Australiërs de aanpak na vertrek van de Nederlanders los lieten heeft volgens mij ook niks te maken met het succes of falen van deze 3D-aanpak maar met het doel van beide landen zelf...en dat is.....zo snel mogelijk weg kunnen uit Afghanistan. En dat gaat nogal moeilijk als je een 3D-aanpak volgt...want die vraagt veel tijd en geduld...al leidt hij onherroepelijk tot een beter en meer gewenst resultaat.

Dat laatste is de Amerikanen en Australiërs inmiddels een rotzorg (al zeggen ze dat niet publiekelijk)...hun harde aanpak faalde de afgelopen 10 jaar volledig...en nu is het nog een kwestie van pogen de Taliban aan de onderhandelingstafel te bombarderen...wat ogenschijnlijk ook niet lijkt te lukken....of in ieder geval pogen zoveel mogelijk van hen te doden voor de Afghaanse regering het zelf mag uitzoeken.

Een formule voor mislukking...de Afghaanse realiteit en leefwijze kennende. Maar goed, dat was de hele bezetting van Afghanistan al vanaf dag 1. Een mislukt uitvloeisel van een gevaarlijke doctrine die de eerste Bush regering in 2001 als leidraad koos. En na nog eens tienduizenden doden en gewonden verder zal Afghanistan ook na het vertrek van de buitenlandse troepen weer rustig doormodderen in de burgeroorlog die er nu al enkele decennia woedt.

[Laurens]

Thomas von der Dunk zal best wel verstand hebben van vele zaken maar over dit onderwerp... Vooral niet al te serieus nemen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_von_der_Dunk

[SMI de Boer]

Ben ik dan de enige die die Dutch approach heel anders heeft meegemaakt?  

Misschien had ik ook wel liever thee gedronken

[Ros]

Los van het feit dat wij daar niet heen hadden moeten gaan met welke, offensieve of diplomatieke, insteek dan ook.

De zg. Dutch Approach kan werken maar niet in dit conflict.  En dat zal weer duidelijk worden onderstreept met de politiemissie die net van start is gegaan. De illusie brave agenten op te kunnen leiden in een land waar de corruptie al begint in de regering en niet op het niveau waar de onderbetaalde agent een oogje dicht wil knijpen na het in ontvangst nemen van een paar knaken.

De Dutch Approach leek te werken zolang de dollars bleven stromen en er geen tegendeal werd aangeboden die net iets meer opbracht dan wat wij wilden betalen.

Deze aanpak is ook afkomstig uit onze politieke koker die daarmee de oppositie rustig wilde houden, en heeft dus niets te maken met de situatie in Afghanistan. Het is geboren uit het streven om ook de bondgenoten niet in de steek te laten.

Deze aanpak kan m.i. alleen werken in een conflict ontstaan uit een zuiver politiek probleem. Waar je een buffer kan vormen tussen strijdende partijen en vervolgens ga praten over een diplomatieke oplossing.

[Tanker]

'Gelooft nog iemand in de Dutch Approach?'

De Nederlandse tactiek in Afghanistan, de Dutch Approach, bleek weinig waard. Maar het buitenland hoorde je er niet over. Nederland werd weer eens met stroop ingepakt.
Jarenlang waren onze politici er maar wat trots op: als Nederlandse militairen naar een dubieuze conflicthaard in Verweggistan werden weggestuurd, dan gingen ze niet, zoals de Amerikanen, hard en langdurig vechten om de vijand met de wapenen te verslaan. Nee: dan gingen ze hard en langdurig praten om de vijand plat te lullen.

Daarbij kwam een in Nederland opgedane ervaring in veel thee drinken - inmiddels overigens bij ons weer wat in onbruik geraakt - juist in deze contreien goed van pas. Die van sommige recruten in een eerdere Terschelling-campinglevensfase in veel bier drinken overigens al wat minder, want het coma-zuipen wil onder islamitische volksstammen maar niet echt ingeburgerd raken.

The Dutch Approach: als woeste krijgsheren tijdens ellenlange Haagse polderpreken - 'zo gaan we niet met elkaar om' - over vrouwenrechten en verdraagzaamheid van verveling vredig in slaap vielen, zaten we goed.

Ook onze NAVO-partners zouden over onze verbale vorm van conflict-beslechting, waarmee het echt voeren van oorlog, en dus tevens het benoemen van oorlog als 'oorlog' vermeden kon worden, erg te spreken zijn geweest. Werd ons dat niet keer op keer van bevoegde hoge Amerikaanse militaire zijde verzekerd?

Missie
Helaas: het schoot daardoor met de inktvlek in Uruzgan niet erg op. 'Mijn missie is iedereen weer heelhuids thuis te krijgen', zoals menig commandant die op ontwapenende wijze formuleerde. Wel, die indruk hadden de Taliban ook, en deden daar hun voordeel mee - gelijk eerder al Mladic bij Thom Karremans. Succes thuis in elk geval gegarandeerd.

En toen wij inderdaad na vier jaar onze kampeerspullen weer hadden ingepakt, ging met de komst van onze Australische opvolgers niets zo snel overboord als de fameuze Dutch Approach. Vanaf dat moment werd er niet alleen op Taliban teruggeschoten, er werd tevens preventief op hen geschoten, en vervolgens aanmerkelijk vaker de achtervolging ingezet.

Het is verbazend dat dat in Nederland niet tot verbazing heeft geleid. Alle mooie woorden over onze fabelachtige aanpak bleken weinig waard. En inderdaad: Nederlanders mogen dan wel graag zeggen wat ze denken - ook als ze niet denken - maar de nieuwe lesmethode-De Jager inzake de Europroblematiek om het Wilderspopulisme te behagen wordt in andere hoofdsteden wat minder geapprecieerd. En gehanteerd.

Lof
Diplomatiek taalgebruik, juist niét altijd zeggen wat je denkt: elders heeft men daarvan vanouds meer kaas gegeten dan op het Binnenhof. En de snelle militaire accentverlegging in Uruzgan na ons vertrek maakt duidelijk, dat de Amerikaanse lof voor de Dutch Approach meer met een politiek-tactische noodzaak tot vleierij, dan met diepgewortelde innerlijke overtuiging te maken had.

Al sinds het beroemde bezoekje van Balkenende en De Hoop Scheffer aan Bush - trots als schooljongetjes die een pluim kregen van de rector - weten ze ginds hoe met stroop Nederlanders kunnen worden ingepakt. Het praktiseren van een pokerface is aan Haagse politici niet besteed.

Hier wreekt zich het gebrek aan hofcultuur in onze oude Republiek, want in de met etiquetteregels overladen absolutistische monarchieën van het ancien régime moest iedereen voortdurend een pokerface opzetten teneinde te overleven. Daarvan hebben ze ginds nu nog steeds geweldig profijt.

Hoe heerlijk ontwapenend is in dat opzicht toch altijd weer die Nederlandse naïviteit. Wij zeggen immers zelfs wat we denken als dat niet zo snugger is - van Hillen over Libië tot Bleker over de Hedwigepolder.

Wij verslijten zodoende eveneens andermans beleefdheidsfrases voor echt waar. Denk aan Hans van Baalen, die, toen het kabinet Balkenende-III eindelijk Uruzgan introk, opgetogen meldde dat de Amerikanen te kennen hadden gegeven zulks zo te waarderen dat in het vervolg bij alle strategische beslissingen van Washington ook Den Haag een stem in het kapittel zou hebben. Hij geldt desondanks als VVD-prominent, dus dat zegt veel.

Vandaar dat we ook met een goed gevoel - 'daar is iets grootsch verricht' - uit Uruzgan vertrokken, en ons door de snelle afbraak van de Dutch Approach achter onze rug niet tot een vervelende discussie lieten verleiden.

Commissie
Of is er misschien stilletjes een commissie benoemd, om een en ander te evalueren? Dat is immers onze favoriete methode om juist dát nog even uit te stellen. Dat die dan na zeven maanden nog niet met een rapport is gekomen, spreekt vanzelf. Ook bij Srebrenica hadden we bijna zeven jaar nodig om vast te stellen wat eenieder al binnen zeven dagen wist.

Maar die discussie is er dan nu toch, een half jaar later, nu er een vijftigtal dienders maar Kunduz is gestuurd om de inheemse boeren de Nederlandse verkeers- en fouilleerregels bij te brengen. De gewone legerofficieren zèlf zijn erover begonnen: dat zij eigenlijk niet hebben gedaan waarvoor zij zijn opgeleid.

Tussen de regels van hun internetdebat schemert door dat zij er zelf eigenlijk ook nooit echt in hebben geloofd. De Dutch Approach was vooral een Haags bedenksel om oorlog maar geen oorlog te hoeven noemen, omdat oorlogvoeren door Henk & Ingrid niet zo wordt gewaardeerd. Vandaar dat Defensie, met een schuin oog op Jolande Sap, op die discussie nu zo geprikkeld reageert. Want wat doen we nu dankzij haar fiat in Kunduz? Inderdaad: een nieuwe uitvoering geven van de Dutch Approach.

Jonge kadetten, zo schreef de Volkskrant woensdag, vinden overigens dat een offensieve instelling 'niet meer past in de huidige maatschappij'. Dat klopt. Alleen geldt dat nog niet voor de Afghaanse. En het is daar dat ze worden ingezet, en niet tegen Blekers' boeren in het Zeeuwse polderland.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6178/Thomas-von-der-Dunk/article/detail/2808520/2011/07/18/Gelooft-nog-iemand-in-de-Dutch-Approach.dhtml

Denk dat dit goed samenvat wat de ver. van Nederlandse infanterie officieren bedoelt.........we gaan liever lullen en theedrinken dan de koe bij de horens vatten.

[HermanB]

En toen wij inderdaad na vier jaar onze kampeerspullen weer hadden ingepakt, ging met de komst van onze Australische opvolgers niets zo snel overboord als de fameuze Dutch Approach. Vanaf dat moment werd er niet alleen op Taliban teruggeschoten, er werd tevens preventief op hen geschoten, en vervolgens aanmerkelijk vaker de achtervolging ingezet.

Dikke onzin. De Australiers waren al in Uruzgan en volgden ons dan ook niet op. Enkel Amerika stuurde wat vervangende eenheden die nu weer weg zijn (of gaan). Zowel de VS als Australië haalde Jan Mohammed Kahn (die een aantal dagen geleden is omgelegd) terug en betaalde die kerel vervolgens miljoenen om de wegen te beveiligen (lees andere stammen te onderdrukken).

De enige echt offensieve eenheden die de Australiërs inzetten zijn hen SF, geen wonder dat die ook zulke zware verliezen hebben geleden vergeleken met de reguliere eenheden.

[jurrien visser (JuVi op Twitter)]

'Gelooft nog iemand in de Dutch Approach?'

De Nederlandse tactiek in Afghanistan, de Dutch Approach, bleek weinig waard. Maar het buitenland hoorde je er niet over. Nederland werd weer eens met stroop ingepakt.
Jarenlang waren onze politici er maar wat trots op: als Nederlandse militairen naar een dubieuze conflicthaard in Verweggistan werden weggestuurd, dan gingen ze niet, zoals de Amerikanen, hard en langdurig vechten om de vijand met de wapenen te verslaan. Nee: dan gingen ze hard en langdurig praten om de vijand plat te lullen.

Daarbij kwam een in Nederland opgedane ervaring in veel thee drinken - inmiddels overigens bij ons weer wat in onbruik geraakt - juist in deze contreien goed van pas. Die van sommige recruten in een eerdere Terschelling-campinglevensfase in veel bier drinken overigens al wat minder, want het coma-zuipen wil onder islamitische volksstammen maar niet echt ingeburgerd raken.

The Dutch Approach: als woeste krijgsheren tijdens ellenlange Haagse polderpreken - 'zo gaan we niet met elkaar om' - over vrouwenrechten en verdraagzaamheid van verveling vredig in slaap vielen, zaten we goed.

Ook onze NAVO-partners zouden over onze verbale vorm van conflict-beslechting, waarmee het echt voeren van oorlog, en dus tevens het benoemen van oorlog als 'oorlog' vermeden kon worden, erg te spreken zijn geweest. Werd ons dat niet keer op keer van bevoegde hoge Amerikaanse militaire zijde verzekerd?

Missie
Helaas: het schoot daardoor met de inktvlek in Uruzgan niet erg op. 'Mijn missie is iedereen weer heelhuids thuis te krijgen', zoals menig commandant die op ontwapenende wijze formuleerde. Wel, die indruk hadden de Taliban ook, en deden daar hun voordeel mee - gelijk eerder al Mladic bij Thom Karremans. Succes thuis in elk geval gegarandeerd.

En toen wij inderdaad na vier jaar onze kampeerspullen weer hadden ingepakt, ging met de komst van onze Australische opvolgers niets zo snel overboord als de fameuze Dutch Approach. Vanaf dat moment werd er niet alleen op Taliban teruggeschoten, er werd tevens preventief op hen geschoten, en vervolgens aanmerkelijk vaker de achtervolging ingezet.

Het is verbazend dat dat in Nederland niet tot verbazing heeft geleid. Alle mooie woorden over onze fabelachtige aanpak bleken weinig waard. En inderdaad: Nederlanders mogen dan wel graag zeggen wat ze denken - ook als ze niet denken - maar de nieuwe lesmethode-De Jager inzake de Europroblematiek om het Wilderspopulisme te behagen wordt in andere hoofdsteden wat minder geapprecieerd. En gehanteerd.

Lof
Diplomatiek taalgebruik, juist niét altijd zeggen wat je denkt: elders heeft men daarvan vanouds meer kaas gegeten dan op het Binnenhof. En de snelle militaire accentverlegging in Uruzgan na ons vertrek maakt duidelijk, dat de Amerikaanse lof voor de Dutch Approach meer met een politiek-tactische noodzaak tot vleierij, dan met diepgewortelde innerlijke overtuiging te maken had.

Al sinds het beroemde bezoekje van Balkenende en De Hoop Scheffer aan Bush - trots als schooljongetjes die een pluim kregen van de rector - weten ze ginds hoe met stroop Nederlanders kunnen worden ingepakt. Het praktiseren van een pokerface is aan Haagse politici niet besteed.

Hier wreekt zich het gebrek aan hofcultuur in onze oude Republiek, want in de met etiquetteregels overladen absolutistische monarchieën van het ancien régime moest iedereen voortdurend een pokerface opzetten teneinde te overleven. Daarvan hebben ze ginds nu nog steeds geweldig profijt.

Hoe heerlijk ontwapenend is in dat opzicht toch altijd weer die Nederlandse naïviteit. Wij zeggen immers zelfs wat we denken als dat niet zo snugger is - van Hillen over Libië tot Bleker over de Hedwigepolder.

Wij verslijten zodoende eveneens andermans beleefdheidsfrases voor echt waar. Denk aan Hans van Baalen, die, toen het kabinet Balkenende-III eindelijk Uruzgan introk, opgetogen meldde dat de Amerikanen te kennen hadden gegeven zulks zo te waarderen dat in het vervolg bij alle strategische beslissingen van Washington ook Den Haag een stem in het kapittel zou hebben. Hij geldt desondanks als VVD-prominent, dus dat zegt veel.

Vandaar dat we ook met een goed gevoel - 'daar is iets grootsch verricht' - uit Uruzgan vertrokken, en ons door de snelle afbraak van de Dutch Approach achter onze rug niet tot een vervelende discussie lieten verleiden.

Commissie
Of is er misschien stilletjes een commissie benoemd, om een en ander te evalueren? Dat is immers onze favoriete methode om juist dát nog even uit te stellen. Dat die dan na zeven maanden nog niet met een rapport is gekomen, spreekt vanzelf. Ook bij Srebrenica hadden we bijna zeven jaar nodig om vast te stellen wat eenieder al binnen zeven dagen wist.

Maar die discussie is er dan nu toch, een half jaar later, nu er een vijftigtal dienders maar Kunduz is gestuurd om de inheemse boeren de Nederlandse verkeers- en fouilleerregels bij te brengen. De gewone legerofficieren zèlf zijn erover begonnen: dat zij eigenlijk niet hebben gedaan waarvoor zij zijn opgeleid.

Tussen de regels van hun internetdebat schemert door dat zij er zelf eigenlijk ook nooit echt in hebben geloofd. De Dutch Approach was vooral een Haags bedenksel om oorlog maar geen oorlog te hoeven noemen, omdat oorlogvoeren door Henk & Ingrid niet zo wordt gewaardeerd. Vandaar dat Defensie, met een schuin oog op Jolande Sap, op die discussie nu zo geprikkeld reageert. Want wat doen we nu dankzij haar fiat in Kunduz? Inderdaad: een nieuwe uitvoering geven van de Dutch Approach.

Jonge kadetten, zo schreef de Volkskrant woensdag, vinden overigens dat een offensieve instelling 'niet meer past in de huidige maatschappij'. Dat klopt. Alleen geldt dat nog niet voor de Afghaanse. En het is daar dat ze worden ingezet, en niet tegen Blekers' boeren in het Zeeuwse polderland.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6178/Thomas-von-der-Dunk/article/detail/2808520/2011/07/18/Gelooft-nog-iemand-in-de-Dutch-Approach.dhtml