Superieure ambtenaar maakt Azië succesvol

[Elzenga]

Tja een interessant artikel...bevestigt me weer in mijn gepleit voor veranderingen in ons politieke systeem hier....en waarom we eens goed wakker moeten worden voor wat er in Azië gebeurd...zonder nu direct weer over te gaan tot het vertrouwde creëren van een nieuw vijandsbeeld. Er liggen inderdaad genoeg kansen...maar wel verstandig dus de knuppel achter de deur beschikbaar te hebben en houden.   

[Enforcer]

Maar hier mogen ambtenaren geen geld kosten 

Omdat ze hier volgens die Singaporezen niet op kwaliteit zijn geselecteerd. Vanuit dat oogpunt is dat wel logisch.... 

[irma]

Maar hier mogen ambtenaren geen geld kosten 

[Enforcer]

Het is geen democratie en dat willen ze niet eens.

Maar in hoeverre is de EU nog democratisch te noemen?! Geef mij dan maar het succesvolle Aziatische model. Als je dan ergens toch genaaid moet worden met beperkte democratie, dan liever op een succesvolle wijze, dan de huidige dramatische en krampachtige Europese op weg naar de ondergang.

[KapiteinRob]

Rob, dit spreekt mij wel aan.

Nou, om nu te roepen dat het een een schoolvoorbeeld van een democratie is.......

[Ace1]

Even een open deur intrappen: wat dan?

Rob, dit spreekt mij wel aan.
Het idee dat je de beste resultaten krijgt als je uit de grootst mogelijke vijver met talent vist. En niet in een kleine elitaire kring. Dat is wat we in Singapore met succes doen.

[KapiteinRob]

Even een open deur intrappen: wat dan?

[Ace1]

Duidelijk is dat we in het westen iets verkeerd doen.

Indien een Beheerder van mening is dat deze posting in de topic Rijksbegroting & Politieke toekomst, deel 2 thuis hoort kan men de posting verplaatsen.

http://www.defensieforum.nl/Forum/geef_uw_mening/rijksbegroting_politieke_toekomst_deel_2-t21873.0.html#new

[Ace1]

De ambtenaren van Singapore behoren tot de best opgeleide en betaalde ter wereld. De hoogste ambtenaar verdient 1,5 miljoen dollar en het loon van de Lee Hsien Loong-norm (zo heet hun minister-president) ligt op 3,8 miljoen dollar. Een lage prijs voor excellent leiderschap, vindt men in het kleinste land van Azië.

Niet voor niets is Singapore al decennia de meest succesvolle economie van Azië, en het op twee na rijkste land ter wereld, na Luxemburg en Noorwegen. China nam het als voorbeeld toen het aan zijn economische modernisering begon.

Volgens de Singaporese intellectueel Kishore Mahbubani (61), schrijver van een van de best verkochte politieke boeken van het afgelopen jaar The New Asian Hemisphere (onlangs in Nederlandse vertaling verschenen als De eeuw van Azië), demonstreert Singapore met de aandacht voor zijn politici en ambtenaren een van de pijlers waarop het huidige succes van Azië is gebaseerd. 'In tegenstelling tot wat jullie geloven, wil Azië helemaal geen westers liberale democratie, het neemt alleen de onderdelen over die goed werken. Een daarvan is de meritocratie. Het idee dat je de beste resultaten krijgt als je uit de grootst mogelijke vijver met talent vist. En niet in een kleine elitaire kring. Dat is wat we in Singapore met succes doen. Maar ook de communistische partij van China selecteert al jaren zijn mensen volgens dezelfde strenge meritocratische principes als Harvard, McKinsey en Shell. Maar deze instituten zouden tot werelderfgoed gemaakt moeten worden, want over het geheel genomen is het Westen die principes juist vergeten. Amerikaanse diplomatieke banen zijn cadeaus voor figuren die de president steunden in zijn campagne. Bij ons zijn ze alleen voor de beste mensen.'

Superieure ambtenaren
Heel bescheiden kun je Mahbubani niet noemen. Hij is zelf namelijk een van die superdiplomaten waar hij over spreekt. Bijna veertig jaar lang bekleedde hij ambassadeursposten voor Singapore in de omringende landen en de laatste tien jaar in Amerika. Twee keer diende hij als ambassadeur bij de Verenigde Naties en was hij voorzitter van de Veiligheidsraad. En die superieure ambtenaren van Singapore, die leidt hij zelf op, als decaan (hoogste bestuurder) en als hoogleraar openbaar bestuur van de Lee Kuan Yew School of Public Policy van de Universiteit van Singapore.

Mahbubani is veruit de meest invloedrijke Aziatische intellectueel van het moment. Overal ter wereld wordt hij gevraagd als spreker op te treden. Wereldleiders die willen weten hoe het zit met Azië, zoeken contact met deze man. Een van de redenen is dat hij vrijwel monopolist is op dit gebied. Tot dusver zijn vrijwel alle invloedrijke denkers over Azië - zoals Buruma, Friedman, Huntington - westerlingen. Mahbubani heeft veertig jaar als diplomaat in het Westen doorgebracht, maar hij heeft de opkomst van Azië aan den lijve ondervonden. 'Tot mijn tiende deelden we een kamer met zijn vijven, en ik kan me nog herinneren dat we onze eerste wc kregen. Dat was de eerste stap in de moderniteit.' Hij is de aangewezen persoon om het perspectief van de Aziaten te vertolken.

Hij doet dat op een wijze die we van Aziaten niet gewend zijn. Zelfverzekerd, bijna arrogant - in de stijl van Frits Bolkestein - slaat hij zijn publiek om de oren met feiten die ons beeld over Azië compleet onderuit moeten halen. Weekblad The Economist beschuldigt hem van Aziatisch triomfalisme en suggereert dat hij wraak neemt voor die veertig jaar dat hij als diplomaat arrogante Amerikanen en Europeanen moest aanhoren over hoe Aziatische landen hun economie moesten runnen.

Provocerend
Gedurende zijn hele carrière publiceert Mahbubani al over Azië. De Eeuw van Azië is zijn derde boek. Het is al net zo provocerend als zijn eerste boek uit 1998, getiteld Kunnen Aziaten denken?, met op het omslag een foto van de auteur zelf (jong, knap) in een nadenkende pose. Dat was een provocatie aan Aziaten zelf. Mahbubani vraagt zich af hoe het kan dat een continent dat in het jaar duizend op alle gebieden het meest geavanceerd was, duizend jaar later hopeloos achterliep op Amerika en Europa? Hoe kun je een heel millenium verspillen? Antwoord: door een versteend hiërarchisch wereldbeeld aan te hangen, terwijl in het Westen intellectueel, economische en politieke vrijheid opkwamen.

Maar dat is in de afgelopen decennia zo snel veranderd dat hij in De Eeuw van Azië het perspectief 180 graden omdraait. 'In 2050 zullen China, India en Japan weer de grootste economieën ter wereld zijn. Dat wordt het belangrijkste thema uit de geschiedenisboeken van de toekomst. Niet de val van de muur, niet nine eleven, maar de wederopstanding van Azië als wereldmacht. Het is jammer dat het Westen dat als een bedreiging ziet, want het is juist een enorme kans. Terwijl jullie geobsedeerd zijn door de dreiging van het islamisme, is Azië, inclusief de grote moslimlanden, bezig met een onstuitbare mars naar de moderniteit. Geen kopie van de westerse moderniteit, maar met behoud van de eigen cultuur.

'Francis Fukuyama schreef in The end of history, dat de liberale democratie in de hele wereld zou zegevieren. Hij kon niet meer ongelijk hebben. De geschiedenis is juist weer begonnen, en de rest van de wereld is eerder minder westers aan het worden dan andersom. Overal zie je momenteel een wedergeboorte van Aziatische culturele waarden. Kijk bijvoorbeeld naar de prijzen voor Aziatisch antiek die op dit moment explosief stijgen. Rijke Aziaten kopen tegenwoordig geen Europese kunst meer.

Waarom is het een kans voor het Westen, als Chinezen en Indiërs ons wegconcurreren? 'De kans is dat drie miljoen Aziaten straks bondgenoten van het Westen zullen zijn. Op dit moment hebben ze maar een wens en dat is toe te treden tot de moderne tijd. Met alles wat daarbij hoort: veiligheid, vrijheid, recht. Aziatische landen voeren al twintig jaar handel in plaats van oorlog. Hoeveel winst is dat? En de Aziatische landen zijn een model voor de rest van de wereld om ook die richting in te slaan. Kijk naar de opmars van de Golfstaten, en Saudi-Arabië dat drie miljard heeft gestoken in de bouw van een onafhankelijke technische universiteit. Dat zijn landen die zich lang hebben afgeschermd van modernisering, omdat ze vreesden daarmee het liberale Amerikaanse model binnen te halen. Nu hebben ze het Aziatische voorbeeld. Het bewijs dat je economisch kunt excelleren zonder een westerse levenstijl in te voeren.' Bedoelt hij niet gewoon te zeggen: zonder de bijbehorende lastige democratie? 'Amerika heeft er negentig jaar over gedaan na de Onafhankelijkheidsverklaring voordat de slavernij werd afgeschaft en tweehonderd jaar voor alle zwarten stemrecht kregen. En dan zou nu opeens China dat in een paar jaar moeten doen? Democratie is het sluitstuk van modernisering. Nog nooit hebben er zo veel mensen tegelijk zo veel vrijheden gekregen als in Azië. Economische vrijheid, vrijheid om te reizen, om te kiezen waar je wilt leven, het recht op bezit, ga zo maar door. En het enige waarover je in het Westen hoort, is democratie. Maar zonder een gevoel van veiligheid en vrijheid stelt democratie niets voor.'

http://www.intermediair.nl/artikel/weekblad-archief/121553/superieure-ambtenaar-maakt-azi-succesvol.html